Útvarpstíðindi - 08.11.1948, Blaðsíða 15

ÚTVARPSTÍÐINDI
423
ekki giftast þér, .meðan ég er kona
annars manns. Verum aðeins þolin-
móð, þá máttu vita,' að allt fer vel
að lokum. Ég er sannfærð um það
.... ég er alveg viss!“
,,Ef til vill hefurðu rétt fyrir
þér“, svaraði hann. „En vonin um
þig að lokum, er líka það eina, sem
hefur glatt hjarta mitt þessa síðast-
liðnu tvö; löngu ár .... þú ein
gefur lífi mínu gildi“.
„Þú veizt það líka, Bernhard, að
ég hefði ekki afborið þennan tíma
án vináttu þinnar ... . “
„Vináttu! Þú verður að gera þér
það ljóst, að hér er ekki aðeins um
venjulega vináttu að ræða. Ég vil
ekki og get ekki beðið þín lengur.
Það geta liðið mörg ár ennþá, þar
til við getum gift okkur, ef við
eigum að bíða eftir skilnaði ykkar.
Nú vil ég burtu .... annað hvort
með þig með mér eða einsamall.
Annað hvort kemur þú með mér
strax, og við giftum okkur, eða ég
tek mér einn far með „San José“
til Suður-Ameríku í kvöld. Mér er
fullkomin alvara, heyrir þú það?
Sjáðu, hér er vegabréf mitt, og far-
angur minn er tilbúnin, svo að ég
þarf ekkert annað en stíga um borð.
Nú; er stundin komin, og þú verður
að ákveða þig fljótt og velja milli
mín og mannsins þíns“.
Jenny Ellingson sortnaði fyrir
augum, og studdizt við börðið, en
hún svaraði engu.
„Reyndu að sýna mér skilning. . .
myrtu eklci ást okkar“, sagði Bern-
hard örvæntingarfullur.
Augu þeirra mættust í djúpri al-
vöru, en Jenny þagði enn. Hana
brast þrótt til þess að tala.
I-Iann beið enn um hi’íð, og von-
aði með sjálfum sér, að hún bæði
hann að verða kyrran, þótt það
væri ekki nema með einu orði eða
bendingu. Én hún hvorki talaði né
hreyfði sig, stóð aðeins kyrr, niður-
lút og döpur. Þá fóru einbeittir
drættir um andlit lians og hann
sagði:
„Vertu sæl, Jenny ....“. Það var
örvænting í rómnum, og hann vatt
sér skyndilega við og næstum hljóp
út úr stofunni.
Hún hlustaði á fótatak hans, þeg-
ar hann gekk út forstofuna. Hún
heyrði, að harin staðnæmdist rétt í
svip, en hélt svo áfram, hægum og
þungum skrefum. Loks fjaraði hljóð-
ið frá fótatakinu út. Hann var far-
inn — burtu!
Konan fleygði sér upp í legubekk-
inn og grúfði sig niðurr í hann með
ekkaþrungnum gráti.
Hversu lengi hún lá þannig, vissi
hún ekki sjálf. En allt í einu hrökk
hún upp úr hinum sáru hugsunum
við það, að skip flautaði. Hún sett-
izt upp og hlustaði. Þetta var „San
José“ að blása til brottferðar.
Hún stóð upp af legubekknum
og gekk að glugga, þar sem hún
hafði útsýn til hafnarinnar, en hún
gat ekki greint neitt skip vegna
dimmviðrisins, sem var úti.
Einstæðingstilfinningin greip nú
um sig. Hún varð rétt örvingluð, ög
fannst hún aldrei fyrr hafa vérið
jafn einstæðingsleg og yfirgefin. Nú
var Bcrnhard farinn, maðurinn,
sem hún clskaði.
Hún kveikti á útvarpinu, og hugð-
ist með því sefa eða dreifa angri
sínu. Hún hlustaði á eina dansplötu,
en stillti svo á aðra útvarpsstöð.
Stuttu síðar byrjaði þar fréttaút-