Útvarpstíðindi - 13.12.1948, Blaðsíða 14

470
ÚTVARPSTÍÐINDI
aði aðeins út, en svo var eins og1
handleggurinn hyrfi inn í síðu hans.
Augu hans voru snör og vökul, þegar
hann rýndi út í myrkrið. Hann gekks
allhratt og starði framundan sér eins
og hann sæi eitthvað framundan. En
það gat ekki verið. — Maðurinn baii
poka á bakinu, hann var bundinn á|
axlirnar. Byrðin virtist vera allþung,
því að maðurinn gekk álútur.
„Jól“, sagði hann hlýlega. „Jól“,
og hann leit upp, en hann sá ekki
neina stjörnu. Það sást ekki til him-
ins fyrir mjöllinni. — Mjöllin var
myrkur.
„Jól“, tautaði hann. „Christmas“.
Hann brosti, en bros hans varð allt
öðrum megin, skakkt í klökuðu skegg-
inu, eins og varirnar geyfluðust.
„Drottinn minn. Munur er á orð-
unum“. Ef til vill ilmur æskuáranna.
Já, ilmur — og þó höfðu þau oft
verið erfið og köld. En var það ekki
svona? Jafnvel liðnar kvalastundir
frá æsku ilmuðu í minningunum . ..
„Jól, jól, jól“, tauaði hann. Það
var því líkast sem þetta litla orð gæfi'
honum einhverja hlýju. „Og þó var
allt þetta byggt á blekkingu, lygi“.
Hlýjan hvarf úr svipnum um leið og
hann hvíslaði ■ þessum orðum inn í
kafaldið.
Það var annarlegur hreimur í máli
hans. Eða var hann blæstur á máli?
Maðurinn var kominn yfir ána, og
nú staðnæmdist hann og þefaði út í
loftið. Svipurinn varð vökull og
-spyrjandi.
Fann hann fjöruilm? — Það gat
varla átt sér stað í þessu veðri og á
þessari átt. Það var einnig blekking,
lygi. Eða fann hann nú allt í einu
einhvern skyldleika með sjálfum sér
og umhverfinu? Bærðist einhver
strengur í brjósti hans, sem hafði
legið slakur og aldrei verið snortinn
í öll þessi ár? Eða hljóðin í stormin-
um, þegar hann straukst um fjalla-
hlíðarnar langt inni í myrkrinu til
hægri handar? Kannaðist hann ekki
við þennan óm? Hafði hann ekki
heyrt hann endur fyrir löngu ein-
hvers staðar?
Hann hélt aftur af stað, stefndi
til sjávar, beint af augum. .
„Heim“, tautaði hann, „heim“.
Það var eins og hann kveinkaði
sér. Hann laut enn meir áfram, varð
dapur á svipinn.
„Og svona varð förin. Og svona
verður heimkoman".
Myndi nokkur þekkja hann? Bless-
aður gamli maðurinn myndi þekkja,
hann, ef hann væri á lífi, já, þekkja
hann með fingurgómunum.
Og nú varð svipurinn aftur dapur
og varirnar geyfluðust.
„Já, eins og vogreki skolar manni
aftur upp á ströndina. Betra hefði
verið að koma hina leiðina, finnast í
flæðarmálinu einn morguninn. 0,
jæja, maður leitar víst aðeins að sín-
um uppruna. Er ekki, þegar allt kem-
ur til alls, allt blekking nema það,
sem maður var, skildi og vissi, þeg-
ar maður var barn, heima í sínu flæð-
armáli? Var ekki allt annað eins og
þansprettur kringum sívalaturn lífs-
ins? Gat maður nokkurn tíma verið
sannur nema héima á bernskustöðv-
um sínum með liti þeirra, sýnir
þeirra og ilm þeirra í hverri taug?
Var þetta ekki allur sannleikurinn ?
Var maður ekki aðeins gervimaður
alls staðar nema heima?“
Hann tautaði þetta í klökugt
skeggið, blæstur í máli með geyfl-
aðar varir.