Útvarpstíðindi - 13.12.1948, Blaðsíða 15

ÚTVARPSTÍÐINDI
471
Allt í einu steyptist hann fram yf-
ir sig með stafinn. Hann hentist á-
fram í mjúkan snjó og sökk djúpt.
Móður og másandi brauzt hann um
góða stund og tókst að krafsa sig að
einum grafarbakkanum. Hann reyndi
að hefja sig upp á bakkann, en það
gekk illa. Þá hallaði hann bakinu að
honum um stund og hvíldi sig. En
svo tók hann aftur til, leitaði fyriú
sér, en tókst ekki að ná sér upp úr
gröfinni við þennan bakka. Þá óð
hann snjóinn að næsta bakka, sem
var nokkuð lægri, og með því að ýta
snjónum að honum og troða hann
með fótunum, tókst honum að hækka
sig svo, að hann náði með olnbogan-
um upp á bakkann. Hann beitti ekki
nema annari hendi. Hin virtist hon-
um ónýt. Hann vantaði annan hand-
legginn frá öxl.
Og nú kastaði hann mæðinni, sat á
bakkanum og hvíldi sig. Hann var'
þreyttur og lerkaður eftir þetta ó-
vænta fall í mógröfina. En honum.
var ekki til setunnar boðið. Hann
vissi það fullvel, að ef hann slakaði
til fyrir þreytunni, þá myndi hann
varla ná háttum í nótt. Þá mundi
hann leggjast þarna fyrir — og finn-
ast í vor. Og þá. mundi hann hafa
komizt ókunnur og óþekkjanleguri
heim undir bæjarvegg, en ekki heim.
Þá myndi hann fá leg í kirkjugarð-
inum einhvers staðar hjá óþekkta
sjómanninum, sem brimið skolaði
stundum á land sundurtættum. Já,
sundurtættum. En var hann sjálfuú
heill? Kom hann ekki sjálfur heim
sundurflakandi utan úr hinum stóra
heimi? Hann reis á fætur og hélt af
stað.
Allt í einu nam hann staðar. Vail
ekki 1 jós þarna inni í kafaldinu?
Hann rýndi inn í það. Jú, um það
var ekki að villast. En hann kannað-
ist ekki við þetta. Hér var ný bygg-
ing. Hann gekk á ljósið, og nú sá
hann veglegt hús. Hér var stórbýli
allt í einu risið upp fyrir framan
hann og án þess að hann ætti von á
því. Hann hlaut þó að vera á réttrl
leið. Mógrafirnar sögðu til sín. Hann
var líka áreiðanlega á milli vegarins
og fjallanna. Hann gekk beint á ljós-
ið, en allt í einu rak hann sig hastar-
lega á. Hann missti stafinn og greip
fyrir sér. Hann þreifaði um marg-
faldan gaddavír. Skinnvettlingurinn
rifnaði við átakið og gaddar stungust
í lófa hans. Hann kippti að sér hend-
inni. Hann rak upp stutt undrunar-
óp. Svo beygði hann sig, svipaðist
um eftir stafnum og fann hann. —
Hann horfði í kringum sig. Einhvers
staðar hlaut að vera hlið heim að
þessu rammgirta húsi. Hér hlaut að
búa einhver mektarmaður. Hann
gekk meðfram girðingunni og loks
kom hann að miklu hliði. Hann þreif-
iaði eftir læsingunni, reyndi að opna,
tók af sér vettlinginn með munnin-
um og þuklaði um læsinguna með
berum fingrum. En það var eins og
þeir ætluðu að frjósa við stállásinn,
rammgerðan og mikinn. Hann kippti
því að sér liendinni og færði hana í
vettlinginn með tönnunum. Hann
horfði um stund á hliðið og svo á
ljósið. Svo sparkaði hann í hliðið, en
það lét ekki undan. Þá setti hann
bakið að því og leitaði að fótspyrnu,
og eftir mikla erfiðismuni hrökk hlið-
ið upp, hespan hafði brostið.
„Það var ekki hægt að klifra yfir“,
tautaði hann eins og einhver hefði
asakað hann.
Við dyrnar staðnæmdist hann rétt