Útvarpstíðindi - 13.12.1948, Blaðsíða 16

472
ÚTVARPSTÍÐINDI
í svip, sneri sér við og horfði inn í
hríðina. Ef til vill hefði hann átt að;
halda áfram. Það gat ekki verið lang-
ur spölur eftir niður í Skerjafjörð.
En hann var næstum að þrotum
kominn eftir erfiðið í gröfinni. Nú
fann hann fjöruilminn greinilega.
Nú var ekki um neitt að villast. Þaðl
hlaut að vera fjara. Svo sneri hann
sér aftur við og leit upp í gluggana.
Það var ljós í stofu, stói't ljós — og
hann heyrði mannamál, já, og skríkj-
ur í barni. Hann vissi ekki hvern.
hann mundi hitta fyrir, en hann
þurfti aðeins að hvíla sig litla stund,
áður en hann héldi áfram. Hann'
barði með stafnum á hurðina nokkur
létt og hæversk högg.
Um leið þagnaði allt í stofunni. En
það leið góð stund þar til hurðin opn-
aðist.
Sigurður Þórarinsson opnaði að-
eins í hálfa gátt, það var hálfdimmt
bak við hann á ganginum, svo að
maðurinn sá ekki í andlit hans. Og
úti var kafald, svo að Sigurður rétt
grillti manninn.
,,Hver er þar?“ spurði Sigurður
harðri spurnarrödd.
Maðurinn leit undrandi upp eins
og hestur, sem skyndilega er kallað
á. Kannaðist hann ekki við þennan
hreim? >
„Hér er kominn langferðamaður",
sagði hann, „sem biður um að mega,
hvíla sig nokkra stund, áður en hann
heldur lengra".
„Er það nú Kjartan klukkuhjól,,
rétt einu sinni?" sagði Sigurður kalt
og kesknislega. „Og hvert ætlarðu á
eftir, kunningi?"
„Nei, ekki heiti ég Kjartan klukku-
hjól. Já, hann er þá enn.til. En ég
ætla niður í Skerjafjörð, þegar ég
hef hvílt mig um stund. Ég lenti í
því, að falla í snjófulla mógröf og
er næstum því uppgefinn“.
Sigurður opnaði dyrnar.
„Gjörðu svo vel“, sagði hann, „þéri
er velkomið að hvíla þig“.
Maðurinn kom inn fyrir, losaði
pokann af baki sér og lét hann á
gólfið.
Sigurður starði á hann með hnikl-
aðar brúnir. Þegar hann sá, að mann-
inn vantaði annan handlegginn, rétti
hann út hendurnar og sagði næstum
afsakandi:
„Má ég hjálpa þér?“
Sigurður leysti af honum húfuna
og færði hann úr þykkum skinn-
jakka.
Nú sást höfuð hans og andlit. Hann
hafði mikið, rautt hár, en grásprengt
og það liðaðist í hnakkanum. Skegg
hans var einnig rauðbrúnt, en eilítið
ljósara en hárið.
Sigurði hnikkti við.
Það vantaði helminginn af höku
mannsins, í staðinn fyrir kinnbeinið)
sömu megin var hvilft inn í vangann.
Maðurinn starði á Sigurð með'
undrun í svipnum. Svo var eins og
hann færi hjá sér, eins og feimni
strykist um svipinn. Hann laut höfði,
leit á fætur sér og sagði um leið og
hann brosti skökku andlitinu:
„Ég þyrfti að skafa svolítið af mér,
ef það væri hægt“.
En Sigurður stóð eins og negldur
við gólfið og starði á manhinn.
Þetta var sannarlega furðulegur
gestur utan úr kafaldinu og á sjálf-
um jólunum. En svo var eins og hann
rankaði við sér.
„Skafa af þér“, sagði hann. Hann