Útvarpstíðindi - 13.12.1948, Blaðsíða 17

ÚTVARPSTÍÐINDI
473
snaraðist inn ganginn og að innri
Ihurðinni og kallaði, og það var eins
og röddin titraði:
„Sigurlaug! Komdu hérna með
bursta. Hér er kominn gestur“.
Og Sigurlaug kom að vörmu sporj
jneð bursta í hendinni.
Hún leit rétt sem snöggvast áí
manninn, en sneri sér svo að Sigurði
og sagði:
„Björg er loksins soínuð. Við meg-
um ekki hafa hátt“.
Maðurinn tók við burstanum og
reyndi að ná af sér snjónum, en
tókst það ekki vel.
„Ég verð víst að fara úr þessu á
meðan, annars bleyti ég allt hjá ykk-
ur, og það vildi ég ógjarna gera á
sjálfu jólakvöldinu“.
Sigurður horfði á það, hvemig
maðurinn leysti reimarnar á öðru
istígvélinu með annari hendinni. —
Hann var brúnaþungur og hikandi,
eins og hann vissi ekki, hvað hann
ætti að gera. Svo beygði hann sig'
allt í einu, settist á hækjur og leysti
reimina á hinu stígvélinu. Síðan tog-
aði hann þau bæði af honum.
Sigui'laug hélt að sér höndum og
horfði undrandi á gestinn; varii'
hennar titruðu og það var eins og
skjálfti færi um hana.
Sigurður sagði um leið og hann
benti:
„Gjörðu svo vel og gakktu inn
fyrir“.
Og gesturinn fylgdi á eftir hon-
um. Um leið og hann gekk fram hjá
Sigurlaugu brosti hann. En hún svar-
aði ekki brosinu, aðeins hnikaði séii
tik Þetta var undarlegt bros.
Þegar gesturinn kom inn í stofuna
var þar lítið jólatré á borði, en í stól
sat Amgrímur Jborgari. Á gólfinu
við fætur hans sat Sigurður litli og
hafði leikfang í hendinni. — Þegaij
drengurinn sá gestinn, hrein hann
og þaut upp að hnjám gamla manns-
ins, en hann ýtti við honum eins og
hann kveinkaði sér. Það komu sárs-
aukadrættir á andlit gestsins, en Sig-
urður Þórarinsson sagði:
„Hvað er nú þetta? Hér er ekkert
að óttast, kunningi“.
Sigurlaug vatt sér inn fyrir, tók
drenginn og sagði:
„Nú er bezt fyrir Sigga litla að
fara að hátta hjá stelpunum". Svo lét
hún á eftir sér hurðina.
Það varð þögn í stofunni. Arn-
grímur gamli japlaði gómunum og
horfði á gestinn litlum augum. Gest-
urinn sat grafkyrr og starði á kerta-
ljósin eins og annars hugar, en Sig-
urður Þórarinsson leit við og við til
hans óviss. Svo stóð hann allt í einu
;upp og sagði:
„Það er víst skylt, að bjóða gest-
dnum einhverja hressingu".
Hann kom með vínflösku, hellti í
glösin handa sér og hinum ókunna
og lyfti glasi sínu.
En gesturinn skoðaði glas sitt
hugsi, greip um það tveimur fingr-
um og hreyfði það eilítið á boi'ðinu.
Svo sagði hann um leið og hann lyfti
glasinu til hálfs.
„Þekkið þið mig ekki? Ekki einu
sinni þú, Sigurður Þói'arinsson?"
„Nei“, sagði Sigui'ðux*, „ég get ekki
komið manninum fyi'ir mig. En það
er eins og ég kannist við eitthvað í
fai’i þínu, veit þó eklti til að ég hafi
nokkui'n tíma séð þig fyrr“.
En Ai'ngrímur deplaði bara aug-
unum.