Útvarpstíðindi - 13.12.1948, Blaðsíða 22

478
ÚTVARPSTlÐINDI
tóku ekki endi fyrr en ég hafði endv
urskoðað afstöðu mína til saum-
eprettunnar og búinn að óska öllum
öryggisnælum í kolsvartasta dýki
hins neðsta myrkurs. Þar eiga allar
öryggisnælur að lenda, enda hæfilegt
leikfang illkvittinna og hrekkjóttra
púka við fordæmdar sálir. (Og svoí
skyldi ég verða ein af þeim!)
Nú var ég staddur í Höfn í Horna-
firði, skáskaut mér varlega milli
húsa, þegar fáir voru á ferli — og
hélt um rassinn. Ég braut heilann
um, hvað ég ætti að gera, og eftir
langa mæðu fann ég, að það var ekki
nema ein leið til. Ég varð að fljúgá
til Reykjavíkur og hafa buxnaskipti.
Og í raun og veru var þetta gæfa
mín. Ég þurfti til Reykjavíkur hvort
eð var. Áður en ég lagði af stað í
Bumarfríið hafði ég gefið Flugfélagi
Islands fyrirheit um að fljúga í er-
indum þess til Norðurlanda. En hver
veit, nema hornfirzk náttúrufegurðj
hefði seitt mig og komið mér til að
gleyma öllum fyrirheitum og loforð-
um, ef saumsprettan hefði ekki knú-
ið mig til þess að standa við orð mín
og rekið mig heim.
Og hver veit líka nema að saum-
sprettur séu ráðstöfun frá guði til að
'gera menn heiðarlega.
Á flugvellinum í Reykjavík hitti
ég framkvæmdastjóra Flugfélagsins,
Örn Ó. Johnson að máli til að leita hjá’
honum nánari upplýsinga ufn ferð
Gullfaxa til Norðurlanda og fyrir-
komulag hennar.
„Gullfaxi fer á laugardaginn, og
þú ert skráður sem áhöfn“, sagði
Örn.
„Áhöfn?“ spurði ég, „hver and-
skotinn er það?“
„Það er starfslið flugvélarinnar,
og þú ert einn af því“.
„Á ég kannske að taka við flug-
stjórninni, ef voða ber að höndum?“
„Nei, þú átt að láta fara senii
minnst fyrir þér og sitja undir ann-
arri hvorri flugfreyjunni eða báðum,
því að flugvélin er full“.
Flugvélin full! Nei, þetta var ekki
gott! En hvað er svo sem gott í henní
veröld? Ég rifinn á bakhlutanum og1.
Gullfaxi fullur? En þegar ég fór svo1
að hugsa um það, hvort það myndi
vera nokkru skárra, ef Gullfaxi væri
rifinn að aftan og ég fullur, þá sætti
ég mig við hlutskipti mitt og sökkti
Jnér niður í hugleiðingar um, hvað
ein flugfreyja myndi vera þung —*
eða þá tvær. Að sjálfsögðu myndi'
það fara eftir stærð, bæði á breidd
og lengd, en samt neita ég því ekki,
að það fór um mig hálfgerður hroll-
ur, ef þetta reyndust vera einhver
rokna flykki, klettþung og tvíbreið í
allar áttir.
Nú var aðeins eitt vandamál lífs-
ins eftir, og það var að fara á lög-
reglustöðina til að sækja passa.
En þann andskota ætti enginn heil-
vita maður að gera.
Lögreglufulltrúinn sagði, að ég
yrði fyrst að fá vottorð frá borgar-
stjóranum um að ég hefði borgað út-
svarið mitt og vottorð frá tollstjór-
anum um að ég hefði staðið í skilum
með skattgreiðslur. Hvorttveggja var
þetta að sjálfsögðu ógreitt, og engin
íeið að ég myndi nokkru sinni geta,
borgað þetta nema með því að segja
mig til sveitar og láta bæinn borga.
Maður skyldi ætla, að þetta væri!
nóg til þess að koma í veg fyrir aðl
nokkur heiðarlegur maður færi út