Útvarpstíðindi - 13.12.1948, Blaðsíða 26

482
ÚTVABPSTlÐINDI
mýkt frammi fyrir útlendingaeftir-.
liti, tollvörðum og afgreiðslumönnum
í ofvæni þess, hvort hann myndi nú'
verða tekinn fastur fyrir brot gegn
landslögum og púttað inn í tugthús.
>— Mikið andskoti hlýtur að vera
gaman, að vei’a í útlendingaeftirliti
eða tollvörður undir svona kringum-
stæðum og láta heila (eða hálfa) ráð-
herra skjálfa á beinunum fyrir fram-
an sig. Fari það í logandi ef ég ger-
ist ekki tollari eða passaskoðari í
hinu lífinu — ef æðri máttarvöld
taka þá ekki í taumana og gera mig
að — flugfreyju.
Þarna beið heilt dúsin af leikurum.
Þeir eru útflutningsvara, sem íslenzk
menning ætlar að græða á, þ. e. a. s.
— ef hún getur. En ætli það sé ekki
eitthvað áþekkt með leikarana og
silfurrefina. Þeir ganga ekki út,
verða sendir upp aftur og íslenzk
menning verður að sitja með allt
heila dótið áfram.
Annars er ég ekki hrifinn af leik-
urum. Það eru menn með gervitil-
finningar og leiklistin er úthverfan
á mannlífinu. Og auk þess eru leik-
arar að því leyti verri okkur hinum
lygurunum, að þeir ljúga með öllu
andlitinu á meðan við, venjulegii*
lygarar, Ijúgum aðeins með kjaftin-
um. Nú eru þessir gervileikarar á
leið til Finnlands til að gretta sig á
íslenzku framan í saklaust fólk, —
fólk, sem í einfeldni sinni og kurteisi
heldur, að það horfi á rammíslenzkar,
þjóðlegar fettur og skælur frá sögu-
öldinni, og að á bak við þær standi'
álíka mikilvægur menningararfur og’
á bak við sagnaritun Islendinga til
forna.
Aumingja Finnar. Hvers eiga þeir
að gjalda?
Þai*na bíður síldarspekúlant. Ég
þekki alla síldarspekúlanta á magan-
um. Og þarna bíður hvers konar ann-
að fólk, m. a. stúdentar, sem eru að
hefja jómfrúreisur sínar til fram-
andi landa, sumir fullir af viðleitni
til að bjarga mannkyninu, en aðrir
fullir af brennivíni. Ég fyrir mitt
leyti er ekki í nokkrum vafa um, að
þeir síðartöldu eru betur fullir, því
að það eru þeir, sem bjarga þjóðar-
búskapnum með því að drekka
ibrennivín, og í öðru lagi gefa þeir
góðtemplurunum viðfangsefni til að
glíma við og átyllu til þess að vera,
til. Ég veit ekki, hvar við værum á
vegi staddir, ef okkur vantaði Þor-
stein í Bristol eða Pétur Sigurðsson.
Loks er þarna löggiltur endurskoð-
andi úr Reykjavík, sem jafnframt er
vinur minn og drykkjubróðir. Hann
endurskoðar allt milli himins og jarð-
ar nema sitt fyrra líferni. Og það feP
vel á því — fyrir hann. Ég tjáði hon-
um, að ég væri flugfreyja í vélinni,
og hann bauð að gefa mér danskan
bjór í Kaupinhöfn og að sofa hjá sér
í Stokkhólmi. Það var nú déskoti,
hvað maðurinn gat verið kvensamur!
Það leið að þeirri stundu, að flug-
vélin legði af stað og ég yrði að tak-
ast á hendur þá hræðilegu raun að
sitja undir tveimur flugfreyjum —
sinni á hvoru hné.
Bara að þær væru ekki mjög stór-
ar eða feitar!
Ennþá vantaði einn farþegann.
Það var Árni Friðriksson fiskifræð-
ingur. Nafn hans var kallað hvað
eftir annað, en aldrei kom Árni. Það
var mín stóra von. Mikið hefði ég
orðið hamingjusamur maður, ef Árni
Friðriksson hefði sofið fimm mínút-
ur yfir sig, og að það fyrsta sem