Útvarpstíðindi - 13.12.1948, Blaðsíða 33

ÚTVARPSTÍÐINDI
489
Frh. af bls. 476.
Lucy Marian reyndi aftur að bera
fram erindið. En röddin var ófull-
nægjandi.
Þarna stóð litla stelpan þegjandi
og feimin, hjá litlu, mögru, illa upp-
öldu bræðrunum sínum. Hún vissi
ekki, hvað hún átti af sér að gera.
Hana langaði auðsjáanlega til þess
að fela sig.
Pálína sagði við langömmu:
„Hver á þessi börn?“
Það varð þögn. Og langamma mín
skildi af hverju hún stafaði. Hún
mundi eftir börnum Kens. Hún
missti hnykilinn niður á gólfið. En
tók hann ekki upp.
Pálína sagði eins lágt og Lucy
Marian hafði taiað:
„Hvar er móðir þeirra?“
Langamma mín gat ekki heyrt,
hvað hún sagði, en hún hefir gizkað
á það. Hún mælti:
„Móðir þeirra dó fyrir hálfu öðru
ári“.
Pálína frænka horfði á börnin,
lagði frá sér það, sem hún var að
prjóna, stóð á fætur, gekk til barn-
anna og kraup niður við hlið litlu
stelpunnar, þá voru þær jafnháar.
Pálína talaði lágt. En ég heyrði
sumt af því, sem Lucy Marian sagði.
Til dæmis: „Já, ég hátta þá. Það
er enginn annar til þess“ . .. „Þegar
pabbi kemur heim, gefur hann okkur
dósamat. Svo fáum við brauð“ . . .
„Við fáum mjólk annað slagið. En
stundum gleymir mjólkursalinn okk-
ur“ . . . „Nei, það er ekki oft. Þeir
vilja ekki láta baða sig. Og ég er
svo lítil, að ég á erfitt með það“ . . .
Pálína hélt utan um litlu stelpuna,
og hún hallaði höfðinu að henni.
Þegar Pálína stóð á fætur, var hún
róleg eins og venjulega.
Mörgum árum síðar sagði Lury
Marian framhald sögunnar.
Þegar Ken kom af sjúkrahúsinu,
voru honum send börnin.
Þó að hann yrði að ganga við
hækjur, hóf hann þegar vinnu. Hann
var orðinn mjög skuldugur og þurfti
að spara sem mest.
Þegar hann kom heim úr vinn-
unni á kvöldin, var íbúðin óhrein og
óvistleg.
Hann opnaði þá dósir með niður-
soðnum mat, hellti honum á disk og
skipti þessu á milli barnanna. Hann
var mjög þreyttur, því að hann var
ekki fær um að vinna, þó að hann
gerði það. Ken leið mjög illa.
Svo kom Pálína, fyrri hluta dags,
þegar hann var að vinna.
Hún kom að eldhúsdyrunum og
gægðist inn.
Börnin stóðu við eldhúsborðið.
Pálína mælti: „Góðan daginn, börn-
in góð! Það er að vísu kominn tími til
þess að um ykkur sé hugsað. Látum
okkur sjá, hvað hægt er að gera“.
Hún fór úr kápunni, tók af sér
hattinn og lét á sig svuntu. Síðan
byrjaði hún á heimilisverkunum.
Börnin eltu hana allan daginn. Þau
voru forviða á komu hennar og
störfum.
Pálína skúraði og skrúbbaði, bjó
til mat, brenndi rusli, hreinsaði
glugga og sagði börnunum sögur á
meðan.
Tveggja ára drengnum sagði hún
söguna af Hans og Grétu. Fimm ára
snáðanum sagði hún söguna af ljóta
andarunganum. En Lucy Marian
fékk þyngra ævintýri.