Útvarpstíðindi - 02.05.1949, Blaðsíða 4

148
Útvarpstíðindi
1 vil. Flestir svara, — gagnrýnislaust og ó-
sköp óþvingað: — Eins og Pétur og Jón
Múli. Margir tilgreina alla stéttina, og flest-
ir minnast á framför Ragnars T. Árnason-
ar. — Hvílík stétt!
Og það skal viðurkennt, að stéttin virð-
ist ekki haldin þeim megingöllum, — hvorki
einstökum þeirra né öllum, — sem fyrr
voru nefndir, og taldir útiloka eiganda frá
þularstörfum, — eða að minnsta kosti
kunna þeir vel að dylja þá, ef svo er. —
JÞeir Pétur og Jón eru orðnir mjög vel
þjálfaðir í starfinu, og þola hvað hæfni og
öryggi snertir fyllilega samanburð við er-
lenda stéttarbræður sina, og Ragnari fer
vissulega fram.
Starf þular er yfirgripsmeira og flóknara
en margur heldur. — Þeim mönnum skjátl-
ast illa, sem halda, að það tvennt sé full-
nægjandi, að þulurinn sé læs og hafi við-
felldna rödd (t. d. að hann þurfi alls ekki
að kunna að skrifa eða leggja saman einn
og tvo). — Það er hin mesta nauðsyn að
þulurinn skilji það sem hann er að lesa,
— að hann beri miklu meira en meðal skyn
á almenn mál, og sé smekkvís og athugull.
Fréttaþulurinn á í rauninni að vera síðasti
prófarkalesarinn. Viila getur ávalt skot-
izt framhjá fréttamanni við yfirlestur, —
sjái þulurinn augljósa villu í fréttum, ber
honum að lesa í málið og leiðrétta. Það er
hin mesta nauðsyn, að þulurinn beri nokk-
uð skyn á hinar augljósu villur. — Slysin
geta alltaf borið að, og til þess liggja
margar ástæður, — öllum getur yfirsézt,
— bæði ágætum fréttamanni og ágætum
fréttaþul. — Skömmin fyrir skrifaða enda-
leysu í frétt lendir vissulega á þeim, sem
fréttina samdi. En þulinn má, ef hann
er virkilega sómakær maður, — svíða það
dálítið, að hafa ekki leiðrétt í lestrinum.
— Til þess að gera þessa siðferðilegu skyldu
þularins enn ljósari, skal hér nefnt dæmi:
Hugsum okkur að eftirfarandi klausa
standi skrifuð I frétt um slysfarir, t. d.
bifreiðaárekstur: „Bílstjórinn var ekki
beinbrotinn, en illa marinn á hálsi og með
stóra marhnúta á brjósti og herðum.“ —
Svona málsgrein myndi góður þulur aldrei
lesa eins og hún er skrifuð. Hann myndi
slá því föstu, að hér væx-i átt við marbletti,
— láta slag standa og lesa það þannig. —
Hitt er ófyrirgefanlegt. — Hið sama get-
ur komið fyrir við tilkynningalestur. Það
er t. d. ekki gott að telja hlustendum trú
um að blýantur hafi andazt, — enda þótt
skrifað kunni að standa.
Og þá er það þekking á tækjum og verk-
færum, sem starfinu tilheyra, — þjálfun i
meðferð grammófónsins, þekking á tón-
list, tónverkum og grammófónplötum. —
Það er t. d. ekki heppilegt að spila grammó-
fónplötu, sem gerð er fyrir 33 snúninga á
mínútu með 78 snúninga hraða. — Hin
angurblíðustu sorgarlög geta undir þeim
kringumstæðum hljómað ótrúlega tryll-
ingslega, og virðuleysislega. Hin fjörlegu
lög geta einnig tekið á sig hryggðarmynd
við slík mistök. — Þá er alkunnugt hvern-
ig fer, ef reynt er að spila á venjulegan
hátt grammófónplötur, sem til þess eru
gerðar, að byrja að spiia þær innanfrá. —
Allt þett hefur komið fyrir, og þá er nauð-
synlegt, að þulur hafi til að bera nokkurt
snarræði og meðfæddan hæfileika til að
bæta úr því, sem augljóslega hefur farið í
handaskolum.
Þulurinn þarf að gera betur en að vita
hvernig dagskrárflutningurinn á að vera,
— hann þarf beinlínis að hafa það á til-
finningunni, og hann þarf að hafa mikla
sálarrósemi til að bera, — rósemi og ör-
yggiskennd, sem ekkert óvænt|getur rask-
að. Hann þarf að geta haldið áfram lestri
hiklaust, og eins og ekkert sé um að vera,
þótt Helgi Hjörvar komi inn til hans og
leiti að minnisblöðum sínum inni á milli
(Framh. á bls. 153).