Útvarpstíðindi - 02.05.1949, Blaðsíða 14

158
Útvarpstíðindi
TilfLimaníegur skortur
á rafgeymum
í bréfum utan af landi hefur komið fram,
að útvegun nýrra geyma er mjög aðkall-
andi. Hér er kafli úr einu þeirra:
.....Fyrst skal ég þá minnast á vand-
ræði þau, sem nú eru að gjöra vart við
sig hjá útvarpsnotendum hér í hreppi, og
það er geymisleysi. Það hafa ekki feng-
izt geymar við tæki í mörg ár, svo ekki er
ástæðuiaust að ætla, að þeir séu farnir að
ganga úr sér, samfara flutningi og
hnjaski að og frá hleðslustað. Þetta út af
fyrir sig er svo mikið alvörumál, að til
vandræða horfir ef ekki fæst úr bætt og
við hér sjáum ekki fram á annað en al-
gjöra þögn á mörgum bæjum nú á næst-
unni.
Ég á nú varla von á, að þessar línur
verði til þess að opna augu þeirra, sem
með þessi mál fara og koma í veg fyrir, að
við í strjálbýlinu getum orðið aðnjótandi
þeirrar, óhætt að segja einu skemmtunar,
sem við eigum kost á að heyra. Og okkur
finnst við eiga fullan rétt á að hlusta á
útvarp og ekki megi taka það frá okkur,
meðan við greiðum afnotagjöldin. En ekki
þarf lengur um þau að krefja, ef við fá-
um ekki strax geyma við tækin......
8 /abamannakvöldvakan
annan páskadag
Einn, sem langar að verða blaðamaður,
skrifar á þessa leið:
„Ég er að vísu ekki gamall maður, að
eins tuttugu og þriggja ára, en mig lang-
ar þó til þess að skrifa yður nokkur orð
af tilefni kvöldvöku Blaðamannafélagsins
annan páskadag. Geri ég það af því, að
mér er annt um blaðamannastéttina og á
mína aðdáendur í henni, enda langar mig
sjálfan til að verða blaðamaður þegar ég
hef lokið námi. — Ég varð fyrir miklum
vonbrigðum af þessari kvöldvöku og full-
yrði ég að hún sé sú lélegasta sem Blaða-
mannafélagið hefur haldið. Að vísu var
sæmilegur hraði í henni og þáttur sá af
plötum, sem þeir fluttu Benedikt Gröndal
og Sigvaldi Hjálmarsson, þar sem þeir
rifjuðu upp fyrir hlustendum helztu at-
burði síðustu ára, var ágætur, nema hvað
mér þótti vanta eitthvað frá hátíðinni á
Þingvelli 1944. Hann hefði sannarlega átt
þarna heima. Þetta var bezti kafli kvöld-
vökunnar, enda mjög journalistiskur og
því fullkomlega í samræmi við blaða-
mennskuna. Erindi Gísla Ástþórssonar var
fyrir neðan allar hellur og vakti það stór-
furðu mína, þar sem ég tel Gísla einn hinn
efnilegasta blaðamann meðal hinna yngri
og að líkindum bezti blaðamaður Morgun-
blaðsins, að minnsta kosti í frásögn. í
fyrsta lagi var efnisvalið leiðinlegt, en það
versta var, að Gísli tók nú upp þá dæmafáu
sérvizku að endurtaka fjölda margar setn-
ingar — éta upp úr sjálfum sér. Ég skildi,
að hann var að leika sér að stílbrögðum, en
það má hann aldrei gera. Það má vera að
þetta geti gengið í grein — og þó sannar-
lega mjög í hófi, en í útvarpi er það áreið-
anlega óhæft. Hins vegar er ég Gísla ekk-