Útvarpstíðindi - 02.05.1949, Blaðsíða 17

Útvarpstíðindi
161
PARÍSAR-JAZZ
Eftir Timme Rosenkrantz — Þýtt úr Det ny Radioblad
Það gengur rólega í Frakklandi. í fyrri
heimsókn minni í ársbyrjun 1947 var
skortur á næstum öllum sviðum. Kjöt
fékk maður einu sinni í viku, var yfirleitt
mjög lítið um mat, vínið var súrt, allt ok-
urdýrt, og hvað jazzinum viðvikur, þá var
ástandið jafnvel enn verra.
Nú er nóg af kjöti, — vínið ekki alveg
eins dýrt — oh! — og svo getur maður
fengið að heyra mikið af ágætri jass-tón-
list. Dizzy Gillespie, Louis Armstrong, Duke
Ellington, Earl Hines, Jack Teagarden,
Slam Stewart, Coleman Hawkins, já og
margir fleiri af hinum miklu jazz-kóng-
um Bandaríkjanna hafa komið og leikið
fyrir hina hljómelsku Frakka, og árang-
urinn lætur ekki að sér hæða. Ungu
frönsku hljóðfæraleikararnir æpa undir á
frönsku og reyna að skjóta bæði Louis og
Dizzy Gillespie ref fyrir rass. Á mörgum
smá-næturklúbbum ' eru góðar be-bop-
hljómsveitir, og áhuginn er meiri en
nokkru sinni fyrr. Auk þess eru þeir ekki
svo fáir bandarísku hljóðfæraleikararnir,
sem komnir eru til borgarinnar á Signu-
bökkum, og hafa hugsað sér að setjast
að 1 þessum griðastað frelsisins. Rex
Stewart kom til Parísar fyrir rúmu ári
síðan, og er þann veg þenkjandi, að hann
vildi gjarnan deyja þar í hárri elli ef
hann fær leyfi til þess. Don Byas, hinn
ágæti tenor-saxofonisti, sem fór til Norð-
urálfunnar með hljómsveit Don Redmans,
gleymdi einnig að fara heim, ráfar nú um
á Montmartre og Montparnasse ,og heillar
alla hina dulbúnu hljómlistarmenn með
töfraleik sínum.
Existentialistarithöfundurinn Sartre er
í hópi hinna áköfustu jazz-unnenda. Allt
og sumt, sein hann þarf að gera, er að
heimsækja einhvern smá-næturklúbb, —
þar með fær næturklúbburinn bláa stimp-
ilinn, er orðinn svokallaður existentia-
listaklúbbur með viðeigandi be-bop-
hljómsveit, og æskan slæst um að fá þar
aðgang.
Fyrir ári síðan var ekki nema um einn
stað að ræða „Tabu“. Þar spilaði hinn ungi
en frægi rithöfundur Boris Vian. Auk
þess, sem Boris er einn af efnilegustu ung-
um rithöfundum Frakklands, er hann
mjög góöur trompetleikari og ástundar
Bix Beiderbecke-stíl. Hann leikur fyrst og
fremst sjálfum sér til ánægju, en á þann
hátt, aö við hinir höfum mjög mikla á-
nægju af.
En svo fýsti Sartre að heimsækja aðra
staði, og hann og vinir hans heimsóttu
kvöld eitt klúbb í Saint Germain des prés,
sem heitir Saint Germain klúbburinn, og
ekki leið á löngu áður allir listamennirnir,
jazz-æskan og ferðamennirnir voru farn-
ir að venja þangað komur sínar. Nú er
þar fullt hús á hverjum sið-aftni á milli
10 og 2, og Boris tók saman föggur sínar og
i sundur trompetið, og flutti sig þangað, og
þar leikur hann og hinn ágæti tónlistar-
maður Hubert Fol fyrir áheyrendur og
færa þeim heim sanninn um það, hversu
ágætur franskur jazz getur verið.
Klúbburinn er í kjallara og líkist mest
einskonar jarðhúsi. Á einum veggnum
hangir rúmenskt málverk af yndislegri
ungri og rauðskeggjaðri stúlku, ásamt
mynd af snyrtilegum fullorðnum bruna-
verði. Hér kemur fólkið saman, frægir
menn streyma inn og út um dyrnar, í einu
horninu má oft og tíðum sjá Orson Wel-