Útvarpstíðindi - 02.05.1949, Blaðsíða 18

162
Útvarpstíðindi
les, Charles Laughton, Burgess Meredith,
Franchot Tone og Ritu Heyworth. Það er
þýðingarlaust að reyna að komast þar inn.
Til þess þarf félags-vottorð, og það fær
maður ekki nema maður hagi sér öðruvísi
en fólk flest. Ríka bandaríska ferðamenn
sér maður þar því aðeins, að þeir séu
miklir á lofti og valdi hneyksli. Það kom
fyrir eitt kvöldið, að Clark Gable reyndi að
fá inngöngu, en var neitað, þar sem hann
leit heiðarlega út að dómi dyravarðarins.
Ég gekk yíir til Boris Vian og sagði honum
hver hefði staðið við dyrnar í fimmtán
mínútur. „Jæja“, sagði hann með fyrir-
litningu í röddinni. „Clark Gable, — hvað
vildi hann hingað, — maður, sem kann
ekki einu sinni að spila venjulegan jazz
á píanó.
En Sartre er ekki tryggur maður ....
Einn sólbjartan dag fann hann sér nýjan
samastað, það var Vieux Colombier-klúbb-
urinn, einnig í listamannahverfinu. Hann
var opnaður um nýársleytið, og þangað
fara nú allir þeir, sem eitthvað eru skrítn-
ir í kollinum og hrifnir af jazzi.
Hér leikur Claude Luther með litlu jazz-
hljómsveitinni sinni, og stælir gamla New
Orleans-jazzinn svo vel, að Bandaríkja-
menn, — fæddir og uppaldir í þessari upp-
runaborg jazzins, standa og gapa. Luther
hefur upp á síðkastið leikið inn á margar
grammófónplötur, sem nú eru seldar í
Bandaríkjunum og vekja þar feikna at-
hygli.
Hljómsveitin stendur snöggklædd upp á
gamlamóðinn á litlum palli í reyk- og
koníaksfylltum kjallaranum og spilar
gömul New Orleanslög, og bandaríska
negra-söngkonan Inez Cavanaugh syngur
með. Hún er nú einhver bezta jazz-söng-
konan, sem uppi er' ,og hefur hlotið mjög
góða dóma. Jafnvel Josphine Baker kem-
ur til að hlusta á hana, og herbergið er
fullt af bandarískum ferðamönnum og
stúdentum, sem koma til að klappa í takt
við.
Ungfrú Cavanaugh kom fyrir nokkrum
vikum úr jazzkonsertför til Þýzkalands og
hafði í því ferðalagi með sér litla en ágæta
franska hljómsveit og tvo snillinga, þá
Bon Byas og trompetleikarann Bill Cole-
man, og undirtektir þýzku blaðagagnrýn-
endanna voru ótrúlegar. Þjóðverjarnir eru
nú gráöugir í jazz, enda liðu svo mörg ár að
þeir heyrðu hann ekki. Nazistarnir lokuðu
fyrir allt, sem heitið gat kúltút, og þó fyrst
og fremst fyrir amerískan jazz. Þýzkalands-
för Inez Cavanaugh var með þeim hætti,
að hún kom, sá og sigraði, og hún hefur
fengið glæsileg tilboð um hljómleika strax
og hún sleppur frá Vieux Colombier, en
það verður nú víst ekki á næstunni.
Eitt af Hamborgarblöðunum skrifaði m.
a. um þessa hljómleika: Það var einstætt
kvöld. Svo þróttmikla, óbundna, listræna
og heillandi tónlist höfum við aldrei áður
heyrt. Hinn stóri salur, sem tekur 6000
manns, var fyrir fimm árum notaður sem
nazistiskur fundarsalur, þar sem einn af
ieiðtogunum hélt ræðu, en þangað komu
ekki líkt því eins margir, og stemningin
nálgaðist hvergi nærri þá stemningu, sem
við vorum vitni að í gærkvöldi.
Og þýzkararnir hafa þegar pantað meiri
amerískan jazz beint frá Ameríku.
Það réttlætir ef til vill tortryggni og
eftirþanka.
Á annan í jólum opnaði hinn ungi
franski jazz-gagnrýnandi Charles Delaune,
— sem þekktur er af fjölmörgum bókum
og tímaritum um jazz, nýjan og glæsileg-
an næturklúbb nærri óperunni. Hann hafði
breytt leikhúsi Edvards konungs 7. í næt-
ur-jazzklúbb, og vígði hann með mikilli
viðhöfn. Öllum listamönnum Frakklands
og öðru stórmenni var boðið, Bill Coleman
stjórnaði hljómsveitinni ,og allt leit glæsi-
lega út. Endirinn varð nú samt, að hann