Útvarpstíðindi - 02.05.1949, Blaðsíða 22

166
Útvarpstíðindi
7. frásögn af sölumanninum ægilega:
Alexander Botts
EFTIR WILLIAM HAZLETT UPSON
hafa sýnt honum svona glæsilega hversu Ánamaðka-dráttarvélin á auðvelt
með að fara yfir dýki, og í stað þess að þakka mér fyrir að ég bjargaði lífií
hans með því að stöðva hann rétt i þann mund er hann var að skjótast yfir
bakkann og út í Missisippifljótið, byrjaði hann þegar að nota mjög fauta-
legt orðbragð, sem ég mun ekki endurtaka að öðru leyti en því, að hann
sagði mér að hann myndi ekki kaupa af mér dráttarvélina og hann vildi
hvorki sjá mig né nokkuð af mínu andskotans vélaskrani oftar. Hann sagð-
ist líka skyldi slá mig flatan í forina og hoppa ofan á andlitinu á mér, og
það þurfti til sex nærstadda, til að hindra hann í að gera þetta. Og þótt þeir
væru sex, áttu þeir í fullu fangi með að halda honum, einkaniega vegna þess,
hversu blautt var á og sleipt vegna rigningarinnar.
Þar sem ég er fæddur sölumaður, sá ég þegar í hendi mér, að þetta var ekki
sú heppilega stund til að halda neina dráttarvélasöluræðu yfir herra Johnson.
Ég ákvað að bíða betri tíma, og gekk aftur að dráttarvélinni og var virðulegur
í fasi, en leit samt um öxl til að ganga úr skugga um að herra Johnson hefði
ekki sloppið frá náungunum, sem héldu honum.
Eftir að þeir höfðu tekið herra Johnson með sér aftur til borgarinnar, á-
kvað ég að reynast honum góður drengur og dró vörubílinn hans í bæinn og
skildi við hann á bílaverkstæði til viðgerðar. Því sem eftir var dagsins eyddi
ég í smávegis uppgjör, sem ég setti á kostnaðarreikninginn minn frá því í gær
— og svo í það að skrifa þessa skýrslu. Þegar ég loks gekk svo til hvílu um
miðnætti, brann hjarta mitt af stolti yfir því, hversu mjög ég hafði áorkað á
fyrsta degi í þjónustu hins mikla dráttarvinafélags Bændavinurinn, — fram-
leiðanda „ánamaðkadráttarvélarinnar". Þótt ég hafi ekki selt neitt ennþá, get
ég státað af þeirri beztu dráttarvélasýningu, sem enn hefur verið á boðstólum
í Cyprus City Missisippi.
Eftir morgunverð í morgun fékk ég heimsókn. Það var snotri, velklæddi
maðurinn, sem tók mig upp í kerruna sína í gær.
„Ég verzla með trjávið," sagði hann. „og ég á mikið af cyprusviði úti í fenj-
unum, og langar að ná honum hingað. Ég hef ekki getað hreyft þetta timbur
vegna þess, hversu jarðvegurinn hefur verið gljúpur. En svo sá ég dráttarvél-
ina draga þennan þunga og stóra vörubíl yfir fenið í gær, og ég er viss um,
að hún er einmitt verkfærið, sem mig vantar til þess arna. Mér skilst að verðið
sé 6000 dollarar, og ef þú vilt selja mér þessa vél hér og nú skal ég fara með
þér í bankann og fá þér staðfesta ávísun fyrir upphæðinni.“
„Jæja,“ sagði ég, „ég átti nú að selja honum herra Johnson þessa vél, en
hann hefur átt kost á henni og ekki notfært sér hann, svo að það er alveg
eins gott að selja yður hana.“
„Ég fæ nú ekki skilið hvers vegna þú lézt hann hafa forkaupsrétt," sagði
vel klæddi maðurinn. „Þegar hinn sölumaðurinn ykkar, hann Healy, kom hing-
að, fékk hann betri undirtektir hjá mér en nokkrum öðrum, sem hann talaði
við. Og hann sagðist myndi senda hingað dráttarvél og sýna mér hvernig hún
ynni.“