Bankablaðið - 01.06.1953, Blaðsíða 24

Og drottinn mælti: „Manni einum
er miður hollt að búa hér.
Sjá, þar er bein af þínum beinum
og þetta bein er ætlað þér.“
Og Adam varð sem annar maður,
— því ynging fyrsta var nú gjörð —,
svo sterkur, rakkur, stæltur, glaður,
og stafir sólar gylltu jörð.
En lengi vel hann var í efa,
hver væri konan, sem hann leit,
og henni leizt því guði’ að gefa
hið gamla nafn, er sérhver veit.
Þau áttu dætur, einnig drengi,
en ekki er tala þeirra vís.
En hitt er víst, þau voru’ ei lengi
í vegsemd sinni’ í Paradís.
Og svona vill það síféllt ganga,
er svanni’ og halur fylgjast að:
Þau Eden gista’ — en aldrei langa
þau eiga dvöl á slíkum stað.
Þótt ótal hafi aldir runnið
frá Adams tíð of gjörvallt land,
af sama toga’ er sífellt spunnið
hið svokállaða hjóna-band.
Hve mikið gera mátti’ úr rifi,
það mannkyn hefur lengi séð,
því konan lifir. — Konan lifi!
Og karlmennirnir fljóti með!