Bankablaðið - 01.12.1953, Blaðsíða 35

eins og vísdómsfullt lík, þar sem hún lá, og
mér fundust orð hennar örlögin sjálf.
„En hvernig getur maður þá þekkt þetta
augnablik frá öllum hinum?“ hvíslaði ég
hikandi og eftirvæntingarfullur.
„Þess þarf ekki,“ svaraði hún og lyfti
vofubleikri hendinni. „Verðu öllum augna-
blikum ævi þinnar skynsamlega, og þá
hlotnast þér það, sem þú þráir, því þetta
eina, pnð kemur.“ Fleira sagði hún ekki.
Ég stóð á fætur og vogaði mér ekki að
spyrja meira. Ganila konan í rúminu líkt-
ist múmíu. Nú lá hún hreyfingarlaus. Ég
hvíslaði fram kveðju og læddist á burt.
Hugsun mín snérist um dýrmæta augna-
blikið, sem kannske var liðið hjá. — Stig-
arnir brökuðu hátt undir fótum mínum.
Það var þeirra rödd. Og ömurlegt marrið
hljómaði mér ásakandi í eyrum.
Þuríður mætti mér í ganginum og sagði,
að stúlka hefði komið og spurt eftir mér,
og síðan farið aftur. Svona væri að vera
ekki heima!
„Það hefur verið 01ga,“ hugsaði ég. Svo
gekk ég inn í herbergið mitt og fór að
reykja. Ég reykti pípu eftir pípu og sósan
í botni hennar snarkaði eins og feiti yfir
eldi. Það var hægt að lesa myndir út úr
bláum reyknum.
Seinna um kvöldið kom Olga aftur.
„Gakk inn í fögnuð herra þíns," sagði
ég við hana unt leið og hún steig inn fyrir
þröskuldinn, og átti að vera til gamans, en
hún liló ekki, bara brosti dauft og leit í
kringum sig.
„Má ég fara úr kápunni minni, það er
svo heitt hérna??“ bað hún, og fór með
mínu leyfi úr rauðu kápunni sinni með
loðkraganum. Innan undir var hún í ódýr-
um kjól, næstum ermalausum. Svo settist
lnin á körfustólinn, en ég lagðist endilangur
á dívaninn. — Ég fór að horfa á hana þreytt-
um, bjarmalausum augum, án þess að hugsa
nokkuð sérstakt. Hún leit til mín stundum,
og í hverju tilliti fólst hjálparleysi og bæn.
Það var bæn um hlífð, því ég væri svo
sterkur og einvaldur. Svo fór hún að tala
unt, lrvað það væri einkennilegt, að við
skyldum kynnast og að við skyldum sitja
hér saman, ég að austan, hún að vestan, og
hvers vegna þetta skyldi nú hafa viljað
svona til.
„Það eru forlög. Það hefur átt að fara
svona,“ sagði ég, samvizkulaus, með blíðri
rödd og sá, livað lnin gladdist í leyni af
þessum orðum mínum. Hún varð djarfari
á svipinn og tók snyrtitæki upp úr töskunni
sinni. Ég hélt áfram að horfa á hana meðan
hún speglaði sig og lagfærði, og ég uppgötv-
aði, að hún átti ekki nóg handa sálinni, en
þess í stað eitthvað, sem fingurnir vildu
snerta. — Litlu seinna bað hún mig að lofa
sér að heyra eitthvert kvæði eftir mig. Ég
fór nteð eitt. Það var ástarkvæði um ljós-
hærða stúlku. Henni féll Jaað ekki, }:>að
var auðséð á svip hennar, og hún spurði
mig, um hvaða stelpu ég hefði nú ort Jtetta,
og hvort ég væri ekki voðalega oft með stelp-
um. — Þá fór ég að útskýra ívrir henni, að
Jrað væri alls ekki ort um neina sérstaka.
Það gæti eins verið um hana og hverja aðra.
Og hvort ég væri með stelpum, — nei, öðru
nær, ég væri að skrifa. Þetta sagði ég henni
og sýndi henni til sannindamerkis blýantinn
minn, — hann var varla oiðinn meira en
tvær tommur að lengd.
Við sátum Jtegjandi nokkra stund. Hún
fitlaði við töskuna sína, ég lá kyrr.
„Viltu setjast hjá mér?“ spurði ég að lok-
um.
Það var eins og hún efaðist.
„En ég er bara að flýta mér svo mikið,"
svaraði hún og flutti sig yfir á dívaninn.
„Ég má ekki vera að því að standa lengi
við núna, en — seinna“.
BANKABLAÐIÐ 25