Jazzblaðið - 01.05.1948, Síða 9

legg. „Foreldrar mínir settust að í Picua
í Ohio-fylki“, hélt hann áfram, „og átti
Pabbi rakarastofu þar. Það var þar, sem
ég og bræður mínir byrjuðum fyrst að
syngja. í þá daga voru „syngjandi rakar-
arnir" í raun og veru til. Faðir minn og
kinir þrír, sem unnu hjá honum sungu
fyrir viðskiptavinina. Þeir höfðu meir en
nóg að gera —- anna'st viðskiptavinina, gæta
þess að fara ekki út af laginu og eltast
svo við okkur krakkana. Við vorum alltaf
að flækjast þar og reyndum að plata út
tíu eða tuttugu og fimm eyring. Við not-
uðum hvert tækifæri, sem gafst til að hlusta
á rakarastofu-quartet pabba. Okkur féll
sérstaklega vel við útsetningu þeirra á lag-
'nu „You tell me your dream“ og fórum
við oft út að brú, sem var rétt fyrir utan
borgina og reyndum við að iíkja eftir þeim.
Við náðum laginu aldrei almennilega —
fyrr en 1936 tii að vera sannorður. Þá
sungum við það inn á plötu“. Donald annar
tenór var tíu ára, baritónninn Harry ellefu,
Herbert, fyrsti tenór tólf og bassinn John
yngri nýlega fjórtán ára er þeir voru upp-
götvaðir og fengu tveggja ára samning
h.iá WLW. útvarpsstöðinni í Cincinnati.
Kaupið var sex hundruð dollarar á viku“,
sem virtust vera öll auðæfi heimsins", sagði
Harry.
— Bræðurnir fóru til New York 1930
«g höfðu ekki verið í borginni nema 45
minútur þegar Paley forstjóri CBS út-
varpsstöðvarinnar réði þá til þriggja ára.
Mills bræður eru .iafn þekktir í Evrópu,
Ástralíu og Suður-Ameríku og þeir eru í
Bandaríkjunum. I tveim utanlandsförum
sínum fóru þeir umhverfis hnöttinn. „Eins
og mér þykir ieitt að segja það“, sagði
Harry, „þá vita þeir í Evrópu meira um
ameríska músik en allur þorri ameríku-
manna. Þeir bókstaflega „stúdera“ plöt-
urnar, sem þeir fá og þeir fá flestar amer-
ísku plöturnar". Utanlandferðir bræðranna
byrjuðu 1934.
„Fyrsti áfangastaður okkar var London",
sagði Harry, og komum við á fund Mary
drottningar og George V. konungs. Við
vörðum heilum degi í að læra hvernig við
ættum að haga okkur við slíkt tækifæri.
Og þó ég hafi kannski ekki lært mikið í
þessi tuttugu ár, sem ég hefi sungið þá
veit ég þó hvernig ég á að haga mér í
viðurvist þjóðhöfðingja". Bræðurnir fengu
sannarlega að vita af vinsældum sínum f
Evrópu. Þegar þeir komu til Skandinavíu-
landanna ætlaði allt af göflunum að ganga.
„Amerískir jazzleikarar héldu hljómleika
í Evrópu og það gerðúm við einnig", sagði
Harry. „Við ætluðum aldrei að losna úr
böndum áheyrendanna. Eftir að við höfð-
um komið aftur fram um tólf sinnum héldu
þeir enn áfram að klappa. Við fórum f
frakkana og komum fram í allra síðasta
sinn, þá hrópuðu þeir og stöppuðu og klöpp-
uðu ennþá meira". Hann brosti. „Auðvitað
sungum við meira — við gátum ekki brugð-
ist þe:m“. Um 1939 höfðu Svíar komið sér
upp all sæmilegum jazz-hljómsveitum. Mills
bræður voru boðnir á sérstaklega útsett
útvarpsprógram, þar sem helztu hljóm-
sveitirnar léku. „Þeir voru mjög góðir“,
sagði Harry. „Sænsk-amerískur jazz — dá-
lítið sérstætt“. Á ferðalögum • sínum kom
Mills fjölskyldan víða við: England, Frakk-
land, Þýzkaland, Holland, Skandinavíu-
löndin, Rússland, Ástralía, Suður-Amerika
og Hawaii svo helztu löndin séu nefnd.
„Á öllum þessum tíma höfum við fengið
mikla reynslu. Við höfum breytt talsvert
um stíl, lagt niður hljóðfæraeftirliking-
arnar og reynum að syngja hreint og fág-
að án allrar tilgerðar". Og Mills bræðurnir
hafa elzt með árunum. Þeir eru allir gift-
ir. Sem stendur, eru þeir ekki vel vissir
um framtíðar áætlanirnar.
Ef til vill verða það Carnegie Hall
hljómleikar, eða enn önnur utanlandsför,
eða að þeir fari aftur á Cafe Zanzibar eða
Paramount-leikhúsið. Ef til vill munu þeir
balda áfram að syngia inn á plötur fyrir
Victor-plötufyrirtækið og koma fram í út-
varpinu, á milli þess sem Harry leikur golf
í frítímunum og Donald rekur veitinga-
stofu.-------En meðan þeir eru að taka
ákvörðun halda þeir áfram að syngja eins
og þeir reyndar voru að gera þegar ég kom
til að spjalla við þá. (Lausl. þýtt).
^aaal/aíiÍ 9