Jazzblaðið - 01.05.1948, Síða 19

að hafa bústaðaskipti á ný. En Jeffi var
ekki hörundsár fyrir því, hvaða lit mamma
hans málaði píanóið. Hann gat spilað á það,
hvernig sem það var á litinn í það og það
skiptið.
Því fleira sem Rikki heyrði, þeim mun
hryggari varð hann. Hann fór að hugsa
um það, hversu ánægjulegt það hlyti að
vera að sofa í herbergi með þrem bræðr-
>mi sínum, allt góðum strákum, og eiga
þrjár systur sofandi einhvers staðar í hús-
inu, og pabba til að afhenda honum pen-
ingana, og mömmu til að vekja mann til
morgunverðar með heimilisfólkinu. Og þá
rann það allt í einu upp fyrir honum, að
þetta voru bara negrar, en það stóð ekki
lengi. Aftur iifnaði í glóðinni og hann
þóttist vita, eftir drengnum þeirra að dæma,
honum Smók, hvílíkt ágætisfólk Jórdan-
fjölskyldan hlyti að vera. Síðan kom hon-
um í hug, hvernig það væri að ganga fram-
hjá Vilhjálmshúsinu og heyra músik út
um framdyrnar og labba inn og segja „Sæll
og blessaður, Jeffi“ og staldra við og hlusta
á hann spila á bláa píanóið þangað til mál
væri að halda heim í háttinn hjá bræðrum
sínum og systrum. Indælt líf, jafnvel þótt
þeir væru negrar. Miklu betra en bræð-
ingur og skonrok og vatnsgrautur í ein-
veru, jafnvel þó að maður sé hvítur, og.
ekkert hægt að fara nema í vinnuna til
Ganda og biðja þess af heilum hug, að
Smók reki upp hausinn og byrji að tala.
Þannig gekk það fyrir sig að staðaldri.
Kikki gat ekki um annað hugsað en Smók
í þá daga. Hann var dauðhræddur við að
Smók mundi missa allan áhuga fyrir hon-
um af því að hann hafði ekki mikla vizku
fram að færa eða kunni ekki frá mörgu að
segja. Hann gat ekki sagt af fjölskyldu
sinni, því að um hana vissi hann ekkert.
Hann gat ekki talað um skólann, um hann
vildi hann alls ekki tala. Það eina sem
hann gat sagt, í tíma eða ótíma, var, að
hann langaði áreiðanlega til að læra að
leika á eitthvert hljóðfæri. Það var eini
tengiþráður hans við Smók og það eina
ákveðna, sem hann hafði til að segja hon-
um. Þar fyrir utan gaf hann sig helzt að
spurningum, sem Smók gazt vel að —
spurningum eins og þeim, hvaða álit hann
hefði á þessu eða hinu — og síðan hlust-
aði hann af öllum mætti á meðan Smók
sagði álit sitt. Smók þótti nú heldur nýja-
bragð af þessu, því að enginn hlustar á
mann af öllum mætti þar sem eru sjö í
heimili, auk mömmu og pabba. Þau vita
allt sem maður hefur að segja, eða halda
að þau viti allt. Smók kaus heldur að fara
niður til Ganda, enda þótt búið væri að
segja honum upp vinnunni þar, og tala
við Rikka, sem gekk til fara eins og hann
væri háttsettur, í nýjum buxum með vatns-
greitt hár og hreinar neglur og, þrátt fyrir
allt þetta, virti hann viðtals. Smók gat
ekki almennilega trúað þessu, því að hann
var af þeim kynflokki kominn, sem er því
ekki vanur að vera virtur viðtals, og hann
gaf auga markalínunni, sem ekki mátti
fara yfir. Það væri ekki hægt að hefja
vináttu, en það var hægt að tala.
Rikki vissi ekki af neinni markalínu.
Áður en varði, var hann búinn að gleyma
því, að til væri slíkt orð sem negri. Hann
lét sig það eitt skipta, að Smók líkaði vel
við hann, eða að minnsta kosti ætlaði hann
að hegða sér eins og hann gerði þangað
til hann stálpaðist svolítið meira og eign-
aðist sínar eigin hugmyndir. Á meðan ætl-
aði hann að vinna bug á tímanum, halda
Smók tangarhaldi þangað til sá dagur
rynni, að hann hefði eitthvað ákveðið að
bjóða honum upp á, þangað til hann gæti
sýnt honum einhvern veginn að hann,
Ríkarður Marteins, væri ekki síður verður
vináttu og virðingar en, ja, til dæmis,
Jeffi Vilhjálms, og er þá mikið sagt. Hann
fann það einhvern veginn á sér, að ef hann
fengi dálítinn frest, mundi hann á einn
eða annan hátt verða mikilmenni — rétt
eins og' fullur maður, sem fær þá flugu í
hausinn, að hann sé kominn á fremsta
hlunn með að kunna svar við lífinu, dauð-
anum og hugsuninni, hann getur bara ekki
almennilega, á stundinni, komið orðum að
því, gefið honum aðeins augnabliksfrest,
það er alveg að koma!
Framh.
Ja:dLU 19