Jazzblaðið - 01.07.1948, Qupperneq 19

„AMBASSADORINN“
með trompetinn
^Saaa/t ttni jcrS
CjiffcAfj'c tif ffurnjíu
Eftir Leonard Feather.
Leiðin er á enda, en minningarnar fyrn-
ast ekki. Fyrir Dizzy Gillespie, sem nýlega
er kominn heim eftir sigursælan hljóm-
leikaleiðangur um Evrópu með Be-bop
hljómsveit sína, eru þetta þær endurminn-
'iigar, sem hann mun aldrei að eilífu
gleyma.
Pyrir tíu árum heimsótti hann Evrópu,
sem óþekktur þriðji trompetleikari í hljóm-
sveit Teddy Hill. Hinir tveir trompetleik-
ararnir voru hafðir til skýjanna, fengnir
til að leika inn á plötur í Frakklandi og
yfirleitt virtir sem stórmenni, meðan ungl-
mgurinn John Giilespie var ekki virtur
viðlits.
í ár fór það á annan veg, Dizzy fór sem
táknrænt dæmi um þær framfarir, er orðið
höfðu á amerískri jazz-músik í stríðinu,
tneðan Evrópubúar höfðu ekkert af henni
að segja.
„Það var furðulegt", sagði Dizzy við mig
nm daginn, „en hvar sem við komum, fund-
ttffl við músikanta, er smiglað höfðu inn
Plötum okkar, tekið upp lögin og leikið þau
nótu fyrir nótu. Sumir þeirra skilja og
leika þetta mjög vel“.
Hljómsveitin lék aðallega í Svíþjóð, þó
að fjölmennustu hljómleikarnir hafi verið
t Káupmannahöfn í Danmörku, þar sem
þeir léku fyrir 9000 áheyrendur. í „Winter
Palace“ í Stokkhólmi, sem er stór hljóm-
leikahöll, varð að vísa hundruðum manna
ft'á. Ekki aðeins ungum sænskum músik-
öntum og aðdáendum, heldur einnig
eldra fólkinu, en forvitni þess hafði
verið vakin með forystugreinum og mynd-
um í dagblöðunum og kom það nú til
að heyra be-bop leikið, af sjálfum braut-
ryðjanda þess. „Þeim hefur ekki aðeins
tekizt að skilja hinn nýja stíl, sem ég hefi
kynnt — heldur hafa þeir tekið hann fram
yfir gamla tímann. Dixieland-jazzinn, sem
svo lengi hefur verið hafður í hávegum
þar“, skýrði Dizzy út. „Við urðum fyrst
fyrir vonbrigðum“, hélt hann áfram, „þeg-
ar ekki var hægt að leika á hljómleikum
þeim, sem ákveðnir höfðu verið í Englandi.
Hópur músikanta fór til samtaka hljóð-
færaleikara og báðu þá að létta af bann-
inu gegn amerískum hljómsveitum í nógu
langan tíma svo að hægt yrði að halda
fáeina hljómleika — þeir létu undan, í
fyrsta sinn í fimmtán ár var mér sagt —
en atvinnumálaráðuneytið stöðvaði okkur“.
„England, Prakkland og fleiri lönd eiga
marga Be-bop aðdáendur“, bætti Dizzy við,
„og er áhugi þeirra svo mikill, að það er
góður jarðvegur fyrir þessa tegund jazz-
tónlistar þar“.
Þetta er endurtekning á því, sem skeði
1928—31, þegar jazz-músikantar og áhuga-
menn í Englandi höfðu búið svo vel í hag-
inn fyrir Louis Armstrong og Duke Elling-
ton, að þegar þeir komu náðu þeir óskertri
hylli almennings.
Á hinn bóginn má bera þetta saman við
Dizzy, sem tókst reyndar að hafa ofan af
fyrir sér sem tónlistamanni í heimaland-
inu, en fékk fyrst erlendis viðurkenningu
þá er hann átti skilið. Við skulum vona að
hylli hans eigi eftir að vaxa heima fyrir.
(Lausl. þýtt).
$a»LtaÍiÍ 19