Jazzblaðið - 01.09.1948, Blaðsíða 11

Teagarden, Henry J. Allen, Otto Hardwick,
Gene Krupa, J. C. Higginbotham, Mczz
Mezzrow o. fl. o. fl.
Eftir 1934 hafi Fats litla hljómsveit, sem
lék með honum inn á plötur. Hljómsveitin
nefndist Fats Waller And His Rhythm, og
voru í henni, breytingalítið, auk hans
sjálfs: Herman Autrey, trompet; Eugene
Sedric, klarinett og tenor-sax; A1 Casey,
gítar; Billy Taylor, bassi og Harry Dial
á trommur.
Það sem einkum einkennir allar plötur
með Fats Waller er hinn lótti, f jörugi andi,
sem í þeim ríkir, blandinn hinni leiftrandi
kímni hljómsveitarstjórans. Nánasti vinur
Fats var Ken McComber, sem raddsetti
fyrir hann og þekkti stíl hans til hlítar.
Annars hirti Fats varla nokkurn tíma um
að hafa niðurskrifaðar nótur fyrir hljóm-
sveitina, er hún lék inn á plötur. Fats gaf
mönnum sínum yfirleitt óbundnar hendur
við leik þeirra og skorti þá oft ekki hróp
og áeggjanir frá honum. Maður hefur það
einhvern veginn á tilfinningunni, að Fats
og menn hans skemmti sér engu síður við
að spila inn á plöturnar en við að hlusta
á þær. v
Fats fór til Evrópu árið 1932 og stóð
til, að hann ynni með Spencer Williams
sem píanóleikari og söngvari í París og
London. En einn góðan veðurdag gat Spen-
cer hvergi fundið Fats og komst að því,
að hann hafði skvett rækilega í sig og
brugðið sér til New York með fyrstu ferð.
X næsta skipti sem Fats kom til Evrópu
árið 1938, var hann orðinn frægur maður.
Hann lærði einhverja skozka mállýzku í
Glasgow, lifði eins og greifi í London og
kom aftur til New York ári síðar.
Thomas „Fats“ Waller var mikill píanó-
leikari. Einn af þeim beztu, sem um getur
í sögu jazzins. Fáir hafa haft eins mikil
áhrif á jazzpíanóleik og Fats Waller hafði
um skeið. Ennþá heyrir maður hjá heims-
frægum jazzpíanóleikurum endurspeglast
glefsur úr stíl Fats. Plötur hans eru auð-
vitað misjafnar eins og allra annarra. En
flest sem hann gerir er fallegt og látlaust.
ist óskeikull í leik sínum. Menn minnast
þess ekki að hafa heyrt hann slá feilnótu.
Billy Strayhorn segir, að hann hafi beztu
vinstri hendi af öllum jazzpíanóleikurum,
og þykir Strayhorn ekki neinn skynskipt-
ingur á tónlist.
Margir framúrskarandi jazzleikarar hafa
látið í Ijósi aðdáun sína á Fats Waller.
Píanóalbúm var gefið út til minningar að
honum látnum með tónsmíðum hans, og
lék Earl Hines inn á helminginn af því.
James P. Johnson, píanóleikarinn heims-
frægi, samdi blues-lag til minningar um
Fats. Fremstu jazztónlistarmenn Banda-
ríkjanna, sem þvi gátu við kornið, fylgdu
Fats til hinztu hvíldar, og héldu hljómleika
til minningar um hann, þar sem eingöngu
voru leiknar tónsmíðar eftir hann.Count
Basie var einn af líkmönnunum, og Hazel
Scott lék á kirkjuorgelið við jarðarförina.
Thomas „Fats“ Waller var hvers manns
hugljúfi og átti vini á hverju strái. Hjarta
Fats vár eins stórt og líkami hans. Pening-
ar voru honum einskis virði, og hann var
fram úr hófi hjálpsamur. Glaðværð hans
var viðbrugðið, og hann var kvennagull
hið mesta.
Árið 1940 varð hann hættulega veikur
og fór í bindindi, eftir að læknir hans hafði
aðvarað hann, en byrjaði smátt og smátt
aftur að drekka. Hann var mjög vínhneigð-
ur, og hinar furðulegustu sögur gengu um
það magn, sem hann gat innbyrt, án þess
að láta á sjá. Enda var hann aðeins 285
pund.
Hið sama var upp á teningnum árið
1942, þegar honum var sagt, að hann ætti
aðeins nokkra daga eftir ólifað, ef liann
breytti eigi um lifnaðarhætti. Fats gat
aðeins lifað rólífi í stuttan tíma. Lífið var
honum eitt langt „crescendo" og hann varð
að lífa því hratt, en vísvitandi gerði hann
engum tjón nema sjálfum sér.
Fats Waller var einn glæsilegasti áhrifa-
maður jazzins. Hann var mjög fjölhæfur.
Stórbrotinn píanóleikari, mikill orgelleik-
ari og gott tónskáld. Hann var lífsglaður
Framli. á bls. 21.
$azzlU& 11