Jazzblaðið - 01.09.1948, Blaðsíða 19

TROMPETLEIKARINN
Framhaldssaga eftir Dorothy Bakcr.
Framh.
tómri tilviljun, því að þeir gerðu þetta við
livern tóninn eftir annan og aldrei eins.
Þetta var aldeilis töfrandi, lag eftir lag,
kvöld eftir kvöld.
Það er varla auðveldara að gefa skýr-
ingu á þessu en „sjötta skilningarvitinu".
Jeffi og hljómsveitin hans voru búin að
leika svo lengi saman, að á milli þeirra
var orðið andlegt samband, áhrif og and-
svör. Þeir notuðu einhvers konar merkja-
kerfi án þess að vita af því. Þeir skynjuðu
afstöðu hlutanna hvert augnablik, alveg
eins og hægri hönd píanóleikarans skynjar,
hvað sú vinstri gerir. Þegar sú rétta sam-
vinna er hafin, gerast hlutirnir af sjálfu
sér.
Rikki leit á sjálfan sig sem píanóleik-
ara, enda þótt hann hefði e.kki séð píanó
í nærri þrjá mánuði. Og fyrir þrem mán-
uðum hafði „Adeste Fidelis", leikið ofur-
hægt, verið aðalrétturinn allra þeirra verka,
sem hann bar á borð.
Þar sem hann sat þarna ásamt Smók á
bak við ljósrákina, hvarflaði því varla
nokkurn tíma að honum, að hann gæti ekki,
ef tækifæri byðist, labbað rakleitt innfyrir,
setzt að píanóinu og leikið nákvæmlega
eins og Jeffi Vilhjálms lék. Vel á minnst,
mig grunar, að Rikki hafi stundum haldið,
að hann væri Jeffi Vilhjálms.
Hann hafði heldur flókinn hugsunarhátt
um þessa hluti. Fyrst var hinn gleypandi
áhugi hans á tónlistinni, síðan var hin
djúpa tilfinning hans gagnvart Smók
Jórdan, einu manneskjunni í allri veröld-
inni, sem hann þekkti og þótti vænt um.
Eða það getur hafa verið fyrst Smók og
því næst tónlistin. Hvort sem á undan kom,
urðu þau tvö að vera samantengd. Sumir
kölluðu þetta spilltan félagsskap. Hvað um
það, Rikki átti upptökin að þvi að þeir
fóru út að Kattaklúbbnum, og þegar þeir
voru búnir að fara þangað einu sinni, stakk
hann upp á því aftur og aftur, þangað til
það var orðið að sjálfsögðum hlut að fara
þangað þrjú eða fjögur kvöld í viku. Smók
kom til Ganda eftir kvöldverð og hangs-
aði þar þangað til Rikki losnaði, um níu-
leytið, og þá lögðu þeir af stað eftir ein-
hverri götunni, sem liggur í áttina til
Kattaklúbbsins. Á næstnæsta götuhorni var
Rikki vanur að seilast í vasann eftir síga-
rettupakka, sem var hin eina fullorðins-
sönnun, sem hann hafði upp á að bjóða —
og rétti að Smók. Og þegar hann var sjálf-
ur búinn að fá sér eina, voru þeir vanir
að nema staðar, og annar hvor kveikti
báðum á eldspýtu. Þetta var þeirra helgi-
siður, staðfesting á lagsmennsku þeirra,
og þeir vissu af því báðir. Rikki tók þetta
alvarlega. Smók gat alltaf kúvent sér í
hvað sem var, en Rikki var alltaf fjötr-
aður af málefninu. Úr því að hann var
búinn að troða sér inn á Smók, komu á
móti óafvitandi viðbrögð.
Ekkert hefði getað breytt tilfinningum
hans gagnvart Smók, en engu að síður
forðaðist hann að hugsa um sjálfan sig
og Smók í föstum hugtökum, heldur aðeins
skynja að þeir voru til, að þeir voru saman,
hann og eini vinur hans, án allra lýsingar-
orða, bara tvær manneskjur, það var allt
og sumt. Það var af lítillæti annars vegar
að hann þóttist tæplega þess maklegur að
koma til móts við Smók, og á hinn bóginn
flazzlLSiS 19