Jazzblaðið - 01.09.1948, Blaðsíða 20

var það af einhvers konar stolti, því að
þótt hann sjálfur hefði kosið sér svartan
hörundslit umfram hvítan á augnablikinu,
heyrði hann nú hinar liljuhvítu kynslóðir
bylta sér í gröfinni og bera honum á brýn
að hann væri orðinn vitstkertur. En hann
valdi sér þá eina leið út úr ógöngunum að
halda sér að Smók og hugsa aldrei neina
hugsun.
Þeir hefðu tæplega getað farið inn fyrir
og horft á Jeffa og hljómsveitina leika.
Smók hafði verið Jeffa þaulkunnugur alla
æfi, og hann hafði aðgöngukort að Katta-
klúbnum. Áður en tekizt hafði svona náinn
kunningsksapur með Rikka og honum, hafði
hann setið í sama bás og hljómsveitin í
stað þess að hanga utanhúss, eins og hann
gerði nú. Þetta komst eiginlega upp eitt
sinn þegar Jeffi hafði lokið við einleik, að
Rikki sneri sér að Smók, allur í uppnámi
og spurði „hvernig lítur hann út, þessi
náungi?" Þetta var ósköp eðlileg spurning.
Ef los kemur á eitt skilningarvitið, hafa
hin tilhneigingu til þess að fara af stað
líka. Ég þori að fullyrða, að ekki hafi
margir, til dæmis, hlustað á Lily Pons
fara upp á háa C-ið, á grammófónplötu,
án þess að leika forvitni á að vita, hvernig
sú kona muni líta út, sem syngur þannig.
Hugurinn hefur þennan hátt til að sam-
stilla skilningarvitin. Þegar Rikki sneri sér
ljómandi að Smók og spurði hvernig Jeffi
liti úr, svaraði Smók: „O, hann er lagleg-
asti náungi“, en lengi'a komst hann ekki,
hvernig sem á því stóð. Hann ætlaði að
fara að lýsa útliti hans, en eftir á að
hyggja, hvernig getur svertingi lýst svert-
ingja fyrir hvítum manni. Það er alltof
erfitt. Smók sagði bara „laglegasti náungi“
aftur og lét þar við setja. Og Rikki skildi
hvernig í öllu lá og fór að tala um
músíkina.
En hann fékk með eigin augum að sjá
Jeffa sjálfan ekki löngu síðar. Hann og
Smók voru vanir að fara niður af köss-
unum og halda heim á leið um ellefu-
leytið eða hálftólf. En eitt kvöld fylgdust
þeir ekki með tímanum og vissu ekki fyrr
en hljómsveitin var farin að spila „Home,
Sweet Home" sem „one-step“ og klarinet-
leikarinn ætlaði alveg að sleppa sér í ein-
leiknum. Þeir voru þarna þangað til yfir
lauk, jafnvel lengur, þangað til ljósið í
glugganum fyrir ofan þá slokknaði og
kviknaði síðan aftur, og þá voru hin ljósin
slökkt eins og í fáti eða að sá sem var að
ganga frá öllu eftir kvöldið, vissi ekki hvar
slökkvarinn væri. Ljósið í bakglugganum
var látið loga áfram, og síðan heyrðust
raddir karlmanna, einlægar, talandi og
hlæjandi, þó að þeir hlytu að vera stað-
uppgefnir eftir erfiði kvöldsins.
Smók og Rikki lögðu af stað heim. Smók
sagði. „Skrambinn sjálfur, það lítur út
fyrir að ég neyðist til að sofa hjá Búdda,
úr því að ég kem svona seint heim“. Hann
sagði, að hver sá sem síðastur kæmi heim,
yrði óhjákvæmilega að sofa hjá Búdda. Og
það væri nú hreint ekkert grín, ekki aldeil-
is. Búddi væri óviðráðanlegur, svæfi í ein-
um kuðung eins og ungbarn, væri aðeins
sex ára og vaknaði því í dögum á hverjum
morgni heldur skrítinn. Allir í húsinu
heyrðu í honum, en sá sem svæfi hjá
honum hefði óhljóðin beint inn í eyrað.
Venjulega fengi Hinrik það hlutskipti, en
sennilega ekki í kvöld.
Þeir voru komnir nærri því á enda göt-
unnar, þegar maður kom á harðahlaupum
á eftir þeim, sneri sér við til að gjóta á
þá auga í framhjáleiðinni, síðan stoppaði
hann snögglega og sagði við Smók.
„Heyrðu hvar hefur þú falið þig?“ Hann
var lafmóður og þurrkaði sér í framan með
vasaklút um leið og hann byrjaði að labba
með þeim. Smók sagðist hafa verið að vinna
og hefði ekki haft mikinn tíma til að litast
um. Náunginn virtist ekki ætla að skilja
við þá. Smók sagði: „Jeffi, ég leyfi mér
að kynna þig fyrir Rikka". Jeffi og Rikki
horfðust í augu yfir öxlina á Smók og
sögðu hvor fyrir sig: „Það gleður mig að
kynnast þér“. Mjög vel gert. Ótrúlega vel
gert af Rikka hálfu. Það mundu ekki allir
koma svona myndarlega fram, þegar þeir
eru kynntir í fyrst sinni.
Þeir héldu nú hópinn þrír. Jeffi blés af
mæði og sagði ekki mikið, en Smók og
20 jU^J/J