Jazzblaðið - 01.10.1948, Qupperneq 14

hinn gulini jajj kaliforníu
eítir king cole

Það var Sólskinsríkið, sem fyrst hafði
King Cole tríóið innsta kopp í búri. Lofið
mér samt að taka það fram, að ég held ekki
að Kalifornía sé jazzvagga veraldarinnar.
Eg álít Chicago vera það, en þá er ég
kannski hlutdrægur, með því að ég byrjaði
þar áður en ég fór til Kaliforníu.
En það sem m:g langar til að segja um
Kaliforníujazzinn er það, að hann bergmál-
ar anda Kaliforníu. Hann er fullur af
dirfsku og frumleik. Hann er einlægur og
viðkvæmur en hreinasta list með leiftur í
hljómnum, oft spennandi frumlegur. Kali-
forníujazzinn er kannski ekki mestur í
heimi, en hann lætur samt ekki að sér hæða.
Enn'fremur hafa margir miklir tónlistar-
menn komið þaðan, og enn fleiri sem flutzt
hafa þangað vegna ágætra aðstæðna og
hins dásamlega veðurfars (að ég nú ekki
nefni það sem hægt er að raka þar saman
ef maður kemst í rétta klíku hjá kvik-
myndakóngunum).
Lítum aftur í tímann á jazzinn. Það get-
ur verið að hann hafi byrjað í New Orleans,
og hann hefur áreiðanlega mikið af upp-
runa sínum frá Suðurríkjunum, en fyrsta
borgin sem gat fjárhagslega stutt hina
flakkandi syni jazzins, tónlistarmennina,
var Chicago. Lítum bara á allar þær hinar
miklu danshljómsveitir, sem ólust upp í
Chicago. Auðvitað dettur mér alltaf í hug
Armstrong, sem helzta dæmið.
Eftir að jazzinn hafði markað sín spor
þar, hélt hann til New York. Hvers vegna?
Gull, maður! Gull!
Fólksfjöldinn var í New York, pening-
arnir voru í New York, og tónlistarmenn-
irnir hafa, með fáum undantekningum, ver-
ið furðu þefvísir á peninga.
Seinna kom Kalifornía í framlínu með
fólksfjölda og peninga. Fólk, peningar, eft-
irspurn eftir hæfileikum, að viðbættu hinu
dásamlega sólskini Kaliforníu og öllum
appelsínusafanum, sem hægt var að fá fyr-
ir fimm aura. Og hvert fóru þó tónlistar-
mennirnir?
Þið eigið kollgátuna. Þeir fóru til Kali-
forníu.
Það er ekki trú mín, að áheyrendur séu
ginkeyptari í Kaliforníu en á Austurströnd-
inni, en þeir virðast vera síður íhaldsamir,
fúsari til að ljá eyra skrítnum hljóðum,
sem heita mega torskilin. Þeir klappa manni
lof í lófa eftir góðan einleik. Það er sami
andinn sem stendur á bak við hljómleikana
undir stjörnuhimni í „Hollywood Bowl“,
sami andinn sem byggir hvítan kalkofa með
rauðu tíglaþaki.
Kalifornía gaf okkur tækifæri til að
sanna okkur. Þar var líka Stan Kenton
gefið tækifæri. Stan kom fram með hug-
mynd í Kaliforníu — það var allt og sumt.
f dag er hann einn af helztu jazzhljóm-
sveitarstjórum Bandaríkjanna, eins og við
öll vitum. Og munum eftir því, að New
York vísaði Stan á bug, þegar hann kom
þangað fyrst frá Hollywood.
Þið hafið líka séð viðtökurnar, sem Boyd
Raeburn, Benny Carter, Errol Garner og
Eddie Heywood hafa fengið á Vesturströnd-

14