Jazzblaðið - 01.07.1949, Qupperneq 21

tekning frá reglunni (þeim flokki tel ég
m. a. Benny Goodman tilheyra).
Af hræðilegri vanþekkingu á því, hve
notkun guitarsins gæti verið áhrifamikil,
hafa flestir hljómsveitarstjórar aðeins
áhuga fyrir þeim guitarleikurum, sem
einnig leika á fiðlu, geta útsett eða kom-
ið fram með grínþætti. Það, að guitar-
leikarinn geti laðað út úr hljóðfæri sínu
eitthvað, sem talizt getur til listar, virð-
ist mönnum ótrúlegt.
Jafnvel útsetjararnir virðast ekki hafa
getað notfært sér guitarinn út í æsar —
eða hafa þeir kannske aldrei reynt það?
En nú virðist vera að rofa til og bjart.
ari framtíð blasa við þeim, sem lagt hafa
fyrir sig guitarleik. Það ber að þakka
rafmagnsguitarnum og þeim möguleik-
um, sem hann færir með sér.
Meðal þeirra, sem fyrstir notuðu raf-
magnsáhöld við guitarinn, var Allan Re-
uss. í fjölda ára höfðu hljómlistarmenn
vitað um hæfileika hans á hljóðfærið, en
eyru hlustenda höfðu aldrei numið hina
fínlegu „teknik“ hans og fjölbreytni í
leik, einfaldlega vegna þess, að svo sorg-
lega lítið heyrðist í hljóðfærinu. Þessu,
sem svo mörgu öðru, bætti rafmagnið
úr. Nýlega lék Reuss inn á plötuna Pick-
in’ for Patsy (Brunswick) með hljóm-
sveit trombónleikarans Jack Teagardens.
Lagið var eftir Reuss sjálfan og platan
sýndi greinilega fram á ótvíræða mögu-
leika sem rafmagnsguitarinn hefur á því
að vera notaður sem sólóhljóðfæri.
1 vor, sem leið, vakti 17 ára gamall
Chicagobúi, Georgie Barnes, fádæma at-
hygli í danshúsi einu þar í borg fyrir
leik sinn á rafmagnsguitar, sem hann
hafði þá fyrir skömmu tekið að leika á.
Nú telst hann til helztu hljómlistar-
manna útvarpsfélagsins NBC, Einu ári
áður var hann óþekktur hljómsveitar-
stjóri, sem átti fullt í fangi með að út-
vega sér og hljómsveit sinni laugardags.
atvinnu.
Ekki má gleyma hinum mikilhæfa
guitarleikara, Floyd Smith, sem leikið
hefur með hljómsveit Andy Kirks. Fyrir
leik sinn á plötunni Floyd’s Guitar Blues
hefur hann hlotið viðurkenningu sem
einn bezti núverandi guitarleikarinn, en
allt ber þetta að þakka rafmagnsguit-
arnum.
Eg held, að það sé varla nauðsynlegt
að taka fram, að það er einmitt raf-
magnstækjum mínum að þakka, hve ég
hef undanfarið „slegið í gegn“, ef svo
mætti segja. Nokkrum vikum áður en
ég byrjaði að leika með Goodman, var
ég minni háttar guitarleikari í Okla-
homa, og í fremur slæmu áliti þar. Og
þó fannst mér spilamennskan í þá daga
margfalt erfiaðari en mér finnst nú.
Guitarleikarar! Rísið upp úr deyfð
þessari og niðurlægingu, allir sem einn.
Eg veit, og við vitum allir, að þið leikið
allt of vel til að sóa því fyrir svo lítið.
Nú er tækifæri til þess að fá hljóðfærið
hafið upp til jafnrar virðingar við hin
— ekki aðeins 1 augum skammsýnna
hljómsveitarstjóra, heldur einnig í aug-
um hlustendaskarans. Grípið því gæsina
meðan hún gefst og látið ekki ykkar eft-
ir liggja. Æfið einleika, bæði á einn
streng og alla sex og sparið um leið
saman nokkrar krónur fyrir rafmagns-
áhöldum.
Leikið síðan áfram á guitarinn eins og
á að leika á hann. Á þann hátt mun einn
góðan veðurdag nást takmark okkar, að
guitarinn verður metinn til fulls.
Þýtt af Ölafi G. Þórhallssyni.