Jazzblaðið - 01.12.1949, Blaðsíða 35

varð, þegar þeir spjöruðu sig upp í að
leika lag að nafni Railroad Man.
Louis hlýtur að hafa verið kominn
nálægt tvítugu og hann var ungur og
óharðnaður. Hann var ekki einu sinni
búinn að hoimsækja St. Louis ennþá.
Þetta var fyrsta ferðin hans upp eftir
ánni. Það er erfitt að ímynda sér
fjörið og þróttinn, sem Louis Arm-
strong hafði til að bera á þessum bát.
í hljómsveitinni voru þessi hljóð-
færi. Píanó (sem Fate Marable lé á),
klarinet, trommur, annar trompet,
trombón og tveir saxófónar, að ég
held. Aðallega var leikin „utanað-
músík“, stundum tilbrigði yfir gömul
danslög. Auðvitað var engin músík
samin og skrifuð handa þesari hljóm-
sveit. Hver gat skrifað betur en þeir
léku?
Gufubáturinn Capitol hafði bundið
festar við Girardóhöfða snemma um,
haustkvöld. Ég hljóp niður eftir, af
því að ég átti von á hinni frægu jazz-
hljómsveit Tony Catalanós. Jimmy
Cannon lék á klarinet og Lyle Sexton
á trombón. En þegar ég kom á vett-
vang, var hljómsveitin ekki að leika.
Tony Catalano var að leita sér að
píanóleikara. Einhver benti á mig.
Hann sagði: „Lagsmaður, farðu í síð-
buxur og komdu strax til baka, þú
getur fengið vinnu í kvöld aðeins“.
Ég vann lengi á Capitol.
Allir í Davenport þekktu Bix Beid-
erbecke, og allir trompetleikarar þar
um slóðir stældu Bix, áður en frægð
hans var komin til Chicago, hvað þá
lengra.
Kvöld eitt, þegar við lentum í Dav-
enport, kom Bix um borð. Þá var hann
nýbúinn að leika á plötu Riverboat
Shuffle með Wolverines hljómsveitinni.
Simmy Cannon og Lyle Sexton heils-
uðu Bix með því að syngja sóló hans
af plötunni. Bix tók cornet Tonys, en
munnstykki bar hann á sér, settist og
lék Eccentric og Skeleton Jangle með
okkur. Hann notaði mestmegnis fyrsta
spcldið, en beitti aðeins vörinni í stað
hinna speldanna. Hver maður féll í
stafi.
Og þegar þessu var lokið, gekk hann
yfir að píanóinu og lék Give Me a June
Night, Baby Blue Eyes og Clarinet
Marmalade, og allir stóðu gáttaðir.
Ég sá Bix ekki aftur fyrr en kvöld-
ið, sem hann byrjaði með Paul White-
man. Ég man, að hann átti ekki „smók-
ing“ og varð að fá hann að láni hjá
Jimmy McPartland. Hann átti ekki
hulstur utan um hljóðfærið, hornið var
þakið spansltgrænu og Bix vafði það
með dagblaði.
Jazztónlistin
er að teygja arma sína út meðal almenn-
ings meir og meir með hverju árinu,
sem líður. Það er nú fyrst í haust að
dagblöðin hafa birt greinar um jazz-
hljómleika, þar sem ekki hafa eingöngu
verið talin upp nöfn þeirra, er leikið
hafa. Hilmar Skagfield hefur tvívegis
skrifað gagnrýni fyrir dagblaðið Vísir.
í fyrra sinnið um fyrstu Jam-session
Jazzblaðsins í haust og hið síðara um
nýafstaðna jazzhljómleika. Smáleturs-
dálkar blaðanna hafa einnig oft í seinni
tíð gert jazzinn að umræðuefni ,jafnvel
þó að „Víkverji Moggans" og prestur,
sem honum skrifaði, álíti „Jóðl“ og
annað slíkt jazz, þá verður ekki hjá því
fyazzlLid 35