Jazzblaðið - 01.06.1951, Síða 8

Bandarískur jazzleikari á íslandi:
KLARINETLEIKARINN BILL CHASE
Bill Chase heitir ungur og efnilegur
klarinettleikari, starfsmaður á Keflavík-
urflugvelli. Þótt hann hafi aðeins dvalið
hér í fjóra mánuði, er hann mörgum
íslenzkum hljóðfæraleikurum að góðu
kunnur. Meðal annars hefur hann kom-
ið fram á fundi hjá „Jazzklúbb íslands“
og er mér óhætt að fullyrða, að hinn
smekklegi og fágaði leikur hans hafi
hrifið þá, sem á hlýddu.
Bill Chase er fæddur 4. ágúst 1929 í
Los Angeles í Californíu. Fimmtán ára
að aldri fékk hann fyrst áhuga fyrir
jazz tónlistinni og um leið klarinettinu,
því að hann hafði hlustað á Benny
Goodman, eins og svo margir fleiri. Um
sérstakt nám á hljóðfærið var ekki að
ræða, þar sem hann stundaði um sama
leyti nám við Pasadena City College í
Kaliforníu. En fyrir áhuga og dugnað
tókst honum fljótlega að komast upp á
lagið við „nettið“, og seytján ára að
aldri stofnaði hann hljómsveit, ásamt
píanóleikara nokkrum, Russel Gilman að
nafni, og léku þeir á dansleikjum, sem
haldnir voru innan skólans. Hljóðfæra-
skipunin var: klarinet, altó, trompet,
píanó og trommur.
Þegar þeir félagar útskrifuðust úr
Pasadena College, skildu leiðir. Bill inn-
ritaði í The University of Southern
California, en Russel lagði hins vegar
pianóið eingöngu fyrir sig og var hann
píanisti i hljómsveit þeirri, sem hlaut
titilinn „bezta amatör jazzhljómsveitin
í U. S. A. 1950“. Jafnframt náminu
æfði Bill á klarinett, og leið ekki á
löngu, þar til hann var ráðinn í hljóm-
sveit Eddie Jackson og spilaði hann með
honum samfleitt í tvö ár, en vegna skól-
ans aðeins tvö eða þrjú kvöld í viku-
— Útsetningar voru fengnar hjá Red
Nichols, sem Bill spilaði hjá í nokkra
mánuði síðar.
Eins og áður er sagt, hefur Bill sér-
lega góðan tón og ágætan smekk fyi'ir
jazzmúsík. Dixieland-stíllinn þykir hon-
um skemmtilegastur og beztu jazz klari-
netleikarana álítur hann þá Benny Good-
man, fyrir stílinn og Buddy DeFranco,
fyrir tækni. Samt sem áður hefur hann
reynt að þroska með sér eigin stíl, sem
að sjálfsögðu er rétt.
Hann er mjög undrandi yfir að heyra
svo marga góða hljóðfæraleikara hér,
í svo fámennu landi og efast hann ekki
um, að þeir beztu standi jafnfætis beztu
erlendum jazzleikurum. Vill hann í Þv'
sambandi sérstaklega nefna þá Ólaf G-
Þórhallsson, Steinþór Steingrímsson,
Jón Sigurðsson bassa, Gunnar Ormslev
og Björn R. Einarsson og hljómsveit.
Færir hann þessum mönnum hérmeð
sínar beztu þakkir fyrir hinar fáu en
skemmtilegu stundir með þeim, og von-
ar að þær verði fleiri.
Bill er mjög viðfelldinn maður, ró-
lyndur og hógvær eins og heyra má a
músík hans. Æskilegt væri að fá meira
til hans að heyra, þar sem ungir íslenzk-
ir músíkantar gætu áreiðanlega mikið
lært af hans fágaða og smekklega leik.
Kristinn Vilhelmsson■