Jazzblaðið - 01.09.1951, Side 4

ÍSLENZKIR HLJÓÐFÆRALEIKARAR:
HARALDUR GUÐMUNDSSON
Haraldur Guðmundsson er fyrir löngu
kominn í hóp hinna þekktustu hljóðfæra-
leikara hér á landi, en þrátt fyrir það hef-
ur lítið borið á nafni hans í Jazzblaðinu.
Ástæðan fyrir þessu er sennilega sú, að allt
frá því að blaðið hóf göngu sína hefur
Haraldur dvalið utan Reykjavikur. Nokkru
eftir að blaðið kom fyrst út flutti Harald-
ur til Vestmannaeyja, þar sem hann hefur
starfað síðan.
Haraldur fæddist í Vestmannaeyjum 30.
júlí 1922, en fluttist til Reykjavíkur átta
ára gamall. Hann var ekki hár í loftinu
þegar hann fór að leika á hljóðfæri, þó að
sú spilamennska hafi ekki verið upp á
marga fiska, eftir því sem hann segir
sjálfur frá. Það var bæði til mandólín og
banjó heima hjá honum og fimm ára gam-
all var hann farinn að leika á þau. Þegar
hann kom til Reykjavíkur hélt hann áfram
hljóðfæraleiknum og nokkru innan við ferm-
ingu fór hann að læra á fiðlu. í barnaskóla
söng hann í drengjakór, sem Jón Isleifsson
stjórnaði og var á sínum tíma vinsæll með-
al bæjarbúa. Haraldur var m. a. formaður
kórsins í tvö ár, en í kórnum söng hann
alls í fjögur ár.
Fyrsti dansleikurinn, sem Haraldur lék
á, var á Eyrarbakka. Lék hann þá á banjó
og fiðlu, en hinir tveir, sem léku með hon-
um, voru með harmoniku og orgel. Um
svipað leyti, eða þegar Hai’aldur var sextán
ára, fór hann að læra á trompet hjá Karli
O. Runólfssyni, sem þá, eins og nú, stjórn-
aði Lúðrasveitinni Svanur, og fór Haraldur
brátt að leika með sveitinni.
Haraldur fór jafnframt að gera meira
af því að leika á dansleikjum, en þó hvergi
í fastri hijómsveit. Eins og flestir, sem eru
að byrja, fék hann á skóladansæíingum og
öðrum minniháttar dansskemmtunum. Lék
hann talsvert mikið með Róberti Arnfinns-
syni, sem lék á harmoniku, eða þá píanó,
ef því var að skipta.
Það var ekki fyrr en sumarið 1941, sem
Haraldur lék fyrst í hljómsveit, og var
Róbert þá með honum ásamt Karli Karls-
syni, sem lék á trommu og Gunnari Krist-
jánssyni, sem lék á harmoniku. Haraldur
lék bæði á trompet og banjó og lítilsháttar
á ftðluna. Þeir léku á Siglufirði og hljóm-
sveitina kölluðu þeir hinu sérstæða nafni
„Black boys“. Haraldur vildi ekki segja
mér, hvort það var vegna þess, að músikin
hafi verið svona nátengd negrunum, eða
bara að þeir hafi verið svona óhreinir í
síldinni á Sigló. Þegar heim kom hélt Har-
aldur áfram í hinum svonefnda „lausa-
bisness“, en um vorið 1943 byrjaði hann
að leika í Góðtemplarahúsinu, en þar var
hann þó ekki nema tii haustsins. Aftur tók
„lausabisnesinn" við, nú með nýjum mönn-
um, skólastrákum, sem voru að byrja að
vinna sér inn nokkrar krónur um helgar
með því að leika fyrir dansi. Haraldur átti
eftir að leika oft og mörgum sinnum með
þessum piltum, þeir voru Axel Kristjáns-
son, Gunnar Egilson og Árni ísleifsson.
Ári síðar bættust þeir Guðmundur og Björn
R. Einarssynir við hljómsveitina og þá varð
til hljómsveit Björns R. Einarssonar, sem
fór að leika í Listamannaskálanum. Har-
4 $az*LUii