Jazzblaðið - 01.09.1951, Blaðsíða 16

JÓN M. ÁRNASON:
JAZZHUGLEIÐINGAR
Erindi Jlutt á fundi hjá Jazzklúbbi islands fyrir nokkrum mánuðum.
Það var hérna á árunum fyrir stríð,
þegar maður var í Gagnó. Ég var nýbúinn
að eignast fyrstu Tiger Rag plötuna mína,
og hún var auðvitað spiluð í tíma og ótíma
frá því maður kom úr skólanum eða af
biljardnum, og langt fram á kvöld. Plata
þessi var leikinn af hljómsveit, sem hét
Jungle Band, og lengi vel héldum við kunn-
ingjarnir að Goodman léki þar á klarinett,
Dorsey á básúnu, Waller á píanóið, Haw-
kins á saxófón og Armstrong á trompet.
Þetta var nefnilega fjandans ári góð plata,
leikin af hljómsveit Ellingtons, eins og við
fréttum síðar. En sem sagt, jazzdellan var
búin að heltaka mann, og þegar tekizt hafði
að slá fátæka foreldra um þríkall, var
strax lagt af stað í hljóðfærahúsin og keypt
plata, því þá fengust þær, enda þótt erfið-
leikarnir fyrir þjóðfélagið væru þá sízt
minni en nú, enda krepputímar, eins og
alltaf. Þá hafði Aage Lorange hljómsveit í
Iðnó, Karl 0. Runólfsson spilaði í Odd-
fellow. Aðallagið á dansæfingum var Mood
Indigo, og á Borginni lék frægur snilling-
ur, Rosbery, hann var svo snjall, að hann
breiddi svartan dúk á nótnaborðið og spil-
aði eins og engill, stundum með rassinum.
Þessa snillinga heyrði maður tæplega oftar
en einu sinni til tvisvar á ári, en heima
þurfti ekki annað en trekkja upp og spila
Tiger Rag og fleiri góð lög, á hundrað
kílómetra hraða.
En einn góðan veðurdag, þegar ég kom
heim úr skólanum, verður mér litið í „Poli-
tiken“, og þar stendur stórum stöfum: Jass-
en er ved at de, hvað útlegst, jazzinn er í
andarslitrunum. Þetta voi'u Ijótar fréttir,
en það var ekki um að villast, þarna var
viðtal við danskan tónsnilling, sem var að
koma heim frá Bandaríkjunum, og hann
hafði heyrt dauðahryglurnar. Seinna kom
í ljós, að þetta var eitthvað orðum aukið,
jazzinn hresstist furðanlega eftir þetta á-
fall, og samkvæmt síðustu fréttum er hann
talinn við góða heilsu, og hefur kannski
aldrei verið sprækari.
Ég hef síðar komizt að því, að þetta var
hvorki í fyrsta né síðasta skiptið, sem
jazzinn dó. Allt frá því hann var í heim-
inn borinn á knæpum í New Orleans, fram
á þennan dag, hefur hann verið að deyja
í blöðum og tímaritum, og nú er hann kom-
inn í Carnegie Hall, og orðinn myndar pilt-
ur. Þessu tíðu dauðsföll munu orsakast af
því, sem enskir kalla whisful thinking. Á
stríðsárunum 1914—1918, var jazzinn um
Jón M. Árnason.
16