Musica - 01.04.1950, Blaðsíða 8

\iartu
M Jíc> a. Lt.or*.n.
5 -Tan.cec.tQ.
-1-na Cs
LÆat-Cc
Hinar fjórar aðalhljóðbreytingar.
Blæbrigði hins einstaka tóns . . .
Það er vert að athuga það, að kínverjar eru
eina þjóðin, sem leggur mikið upp úr blæbrigðum
hins einstaka tóns.
Við vesturlandamenn myndum venjulega
smærri eða stærri hljóðfæraeiningar til að fá sem
mest úr tónlistinni, en kínverjar telja það hámark
tónlistarinnar er þeim tekst að fá sem flest blæ-
brigði úr hverjum tón.
Má þar t. d. nefna hinn kínverska gítar Gu-K’in,
sem hefir sjö strengi, og um 150 snertingar voru
þekktar á hvern streng, Þ. e. a. s., að hver tónn
gat haft um 150 blæbrigði.
Eins má nefna strokfiðluna kínversku Erh-hu
r
í ‘
Myndin sínir hvc böndin cru há á hinvcrska
gítarnum Gu-hfin.
er hefir ekkert gripbretti og byggist leikur á hana
aðallega á þeim blæbrigðum sem hægt er að ná,
eftir því hve mikið eða lítið er þryst á strenginn.
Annað dæmi um slíkt hljóðfæri er hið vinsæla
P’i-P’a, fjagrastrengja lútlagað hljóðfæri, sem
hefir hæstu bönd er þekkjast á nokkru hljóðfæri,
að undanteknu hinu indverska Vina.
Þessi háu bönd gera blæbrigði tónsins auðveld,
4

<1
\

8 MUSICA