Bankablaðið - 01.12.1987, Blaðsíða 38

38
Frá starfsmannafélögunum
Broshýrt starfsfólk Útvegsbankans í afgreiðslusalnum við Austurstræti i byrjun maímanaðar, þegar bankanum var breytt í hlutafélag.
Útvegsbankinn:
Óværa á þjóðinni?
Umræður og áætlanir um breytingar
á bankakerfinu eru ekkert nýmæli.
Þegar 1973 var talað um sameiningu
Útvegsbankans og Búnaðarbankans. Þá
varð ekkert úr framkvæmd og að mestu
lá málið niðri þar til 1985.
Þá gerðist það sem alþjóð veit að Haf-
skip varð gjaldþrota og farið var að
fjalla um gjaldþrotið og endurskipu-
lagningu bankakerfisins sem eitt og
sama málið og hófst þá umræðan að
nýju.
Að mínu mati var það mjög óheppi-
legt, þar sem það varð báðum málunum
til hindrunar. Endurskipulagning banka-
kerfisins er meiriháttar mál, sem sjá
má á því að ríkisstjórnin lét þær um-
ræður niður falla og afgreiddi það með
því að gera Útvegsbankann að hlutafé-
lagsbanka eins og hann var fyrir 30
árum.
Fram að því að sú ákvörðun var tekin
máttum við, starfsmenn Útvegsbank-
ans, þola að um bankann og okkur var
rætt eins og hverja aðra óværu á þjóð-
inni. Voru ólíkustu aðilar innan þings
og utan sannfærðir um að við ættum
engan tilverurétt.
Þetta umtal kom illa við okkur, þar
sem ákvarðanataka drógst úr hófi og
alltaf þegar við héldum að nú færi að
lægja, þá fengu f jölmiðlar eitt æsinga-
kastið í viðbót.
Oft var erfitt að vinna við þessar að-
stæður. Við tókum þó strax þá ákvörðun
að svara ekki fjölmiðlaumræðunni en
leggja áherslu á að ná sambandi við þá
aðila sem raunverulega höfðu með mál-
ið að gera, þingflokkana og ráðherra og
reyna að fá þar sannari myndi af því
sem var að gerast og einnig að koma á
framfæri því sem okkur þótti máli
skipta. Töldum við það eðlilegri vett-
vang en f jölmiðla, sem oft vilja rang-
eða mistúlka skoðanir fólks.
Við vorum því fegin þegar loksins
var tekin ákvörðun, þó hún líktist helst
dúfueggi í svanahreiðri. Við vorum á-
kveðin í því að vera jákvæð og samhent
í þessum nýja banka, en geta má þess
að tryggð starfsmanna var einstök á
þessum erfiðu tímum. Ekki hefði verið
hægt að ámæla neinum, þó hann hefði
þegið boð um vinnu annars staðar.
Það var með blendnum tilfinningum,
sem við mættum til vinnu fyrsta virka
dag maímánaðar. Við vonuðum að nú
fengjum við frið til að vinna okkur upp
þar sem óvissa undanfarandi mánaða
hafði haft neikvæð áhrif á bankann, sem
eðlilegt var. Allar áætlanir og breyting-
ar höfðu legið niðri svo okkur þótti
sannarlega tími til kominn að sjá eitt-
hvað af því verða að raunveruleika.
Svo var aftur eftirsjáin að samstarfs-
mönnum sem hættu. Bankastjórum og
aðstoðarbankastjóra. Ég held að enginn
hefði viljað vera í stöðu þeirra og þurfa
að taka ákvörðun um að loka fyrirtæki
með fleiri hundruð starfsmönnum og
ég held að allflestir séu sammála því í
dag að svona illa hefði ekki þurft að
fara ef Hafskipsmálið hefði fengið yfir-
vegaðri og skjótari meðferð í byrjun.
Nú eru liðnir nokkrir mánuðir og Út-
vegsbanki íslands hf. búinn að sýna að
hann stendur fyrir sínu, þrátt fyrir erfið-
leika sem skapast innanlands og erlend-
is við það að breytast úr ríkisbanka í
einkabanka. Við vitum þó ekki enn fylli-
lega hvar við stöndum, því nú eru aftur
byrjaðar umræður um sameiningu
banka.
Það sem við, starfsmenn Útvegs-
bankans, höfum áttað okkur á, er að
heimur okkar fórst ekki við þessa breyt-
ingu og þó meiri breytingar verði á okk-
ar högum og annarra bankamanna í fram-
tíðinni, þá þarf það ekki að vera nei-
kvætt. Við erum öll í sama félaginu og
þó við séum bundin samstarfsmönnum
okkar, banka eða sparisjóði sem við
vinnum hjá og viljum veg hans sem
mestan, þá megum við ekki láta það
hindra okkur í eðlilegum breytingum
og hagkvæmum.
Það sem við þurfum að aðgæta vel í
því sambandi er staða okkar og réttindi
og gæta þess að verða ekki aðeins þol-
endur í þeim breytingum, heldur reyna
að sjá fyrir hvaða áhrif þær hafa og
geta þá auðveldað okkur aðlögun að
beim- BjörgSig.