Lindin - 01.01.1946, Blaðsíða 17
LIND IN
15
„Þingið var og þingið er
þjóðarinnar sál“.
Meðan einstöku afreksmenn þjóðarinnar sitja í
lágreistum húsum við kolueld og skapa bókmennta-
leg listaverk, sem ljóma leggur af um aldaraðir, ríða
höfðingjar um héruð með miklu föruneyti og magna
ófrið á hendur borgurum landsins. Flokkum lendir
saman, hræður og vinir vegast á, eiðar eru rofnir,
launvíg framin, eldar bornir að húsum manna og
jafnvel konum og börnum ekki eirt. Flokkavald
skapast og flokksvitundin eykst samfara því, að með-
vitund lýðsins um sameiginlega velferð allra — sam-
eiginlega virðing fyrir rétti og lögum ríkisins, sam-
eiginlega ábyrgð þegnanna gagnvart þjóðinni sem
þjóð, gagnvart löggjafarsamkomunni og kirkju rík-
isins sem sál og samvizku þjóðarinnar dofnar og
deyr að lokum. Það ríkir skeggöld og skálmöld í
landi. Þjóðin lifir Sturlungaöld.
Allt, sem var unnið, hreystiverk feðranna, dreng-
skapur þeirra, virðing fyrir lögum og rétti og gefn-
um heitum, frelsið, friðhelgi heimilisins, landsfrið-
urinn og sj álfstæði liins unga ríkis gagnvart um-
heiminum — allt er þetta að týnast, er að glatast fyr-
ir aðgjörðir fólksins sjálfs. Eitt fagurt sumar, þegar
þjóðin er samankomin á hinum fornhelga stað, Þing-
völlum, þar sem vitrir menn og göfugir höfðu um
aldaraðir farið með mál hennar og jafnan ráðið svo
heilt, að stjórnsaga þessarrar smáþjóðar frá þeim
tíma, nýtur virðingar stórvelda nútímans, — já, einn
fagran sumardág stendur þessi þjóð franimi fyrir
þeim átakanlega ískalda veruleika, að hún er orð-
in öreigi — hún er ekki lengur frjáls þjóð, en er
búin að glata því, er hún forðum hafði metið mest