Lindin - 01.01.1946, Blaðsíða 45
L I N D I N
43
hún var alla tíð áberandi kona, og félagslynd í
bezta lagi, og ekki sizt þess vegna mnn hennar ætíð
verða saknað.
Fyrst, þegar ég man eftir henni, var hún nng
stúlka í Hlíð við Kollafjörð. Símon Dalaskáld segir
þá um hana í ljóði, að hún sé „blómi Kollafjarðar“.
Á þeim árum fékk hún tilsögn í saumaskap hjá
Ragnheiði Zakaríasardóttur á Kollafjarðarnesi. Þá
þótti enginn frajni liér meiri en að njóta tilsagnar
hennar og umgangast þær mæðgur, enda þótti
önnu mjög vænt um þær báðar og dáðist mikið að
Ragnheiði Einarsdóttur. Eftir það saumaði Anna
karlmannafatnað og hvað annað sem með þurfti,
hún var hæði lagin og vandvirk, enda sá hún það
fyrir sér hjá Ragnheiði. Frá Hlíð fór Anna að
Stórafjarðarhorni til Þórðar og Sigriðar. Þar var
stór hópur af börnum og mikið að vinna, ekki sízt
fyrir þá, sem voru ungir og hneigðir fyrir um-
bætur, eins og Anna. En nú geta alltaf verið deildar
meiningar um það hjá fólki, hvers sé þörf eða ekki,
og meðalvegurinn, sem liggur um þau stræti mann-
lífsins, er vandfundinn. En hvernig sem allt hefir
verið og gengið til, var flestra eða allra álit, að
Stórafjarðarhornsheimilið hefði haft gott af handa-
verkum önnu og þarveru hennar yfirleitt; hún var
ijæði þrifin og fremur dugleg til vinnu, einkum við
innanbæjarstörf. Á þessu heimili var Anna. þangað
til hún giftist manni sínum Jóni, syni þeirra Þórðar
og Sigriðar. Þau giftust um vor. Sá dagur er mér
harla minnistæður. Þá var ég ein af brúðarmeyj-
unum, hinar voru Ragnheiður Zakaríasardóttir og
Ingunn systir mín, mér að öllu fremri báðar tvær.
Veður var fagurt, sólskin glatt og blíðviðri. 1