Lindin - 01.01.1946, Blaðsíða 46

44
L I N D I N
lítilli stofu í Stórafjarðarhorni sat sumt af boðs-
fólkinu og drákk kaffi. Mér er enn í minni, hvað
sólin skein glatt á andlit brúðarinnar, þar sem hún
sat við borðið og ræddi við gesti sína. Ég veit ekki
hvort sólin liefir verið að signa hag hennar þennan
dag og vígja hana til lífs, sem bæði hefir verið háð
skúrum og skini; en eitt var víst, hún var sæl, þar
sem hún var. En þessi sæli sólskinsdagur leið eins
og aðrir dagar, sem þó hafa verið skýjaðir, getur
verið að manni finnist þeir hafi verið eitthvað
lengri, en þeir hurfu samt.
Þá minnist ég eins dags úr lífi önnu, áður en ég
legg með hana út á hjúskapar- og húskaparbraut-
ina. Það var fyrir 63 árum, þá var hún vinnukona
á Skriðnesenni, hjá Þorsteini bróður mínum um
tvítugsaldur. Þetta var 1. desember. Grár og svalur
vetrarhjúpur lagðist yfir freðna foldina, dauðinn í
hverju spori. Veðrið er gott, hæglæti og bárulaust
að kalla má. Fólkið á Enni vill nota þetta góða
veður og sækja spýtur út á rekann, þetta gat verið
skemmtiferð. Guðrúnu, konu Þorsteins, langar til að
fara með, hún hefir með sér eina vinnukonuna til
skemmtunar, því lífið er leikur, að henni sýnist
þá stundina. En samt er eins og læðist fram í hug-
ann einhver fjarskyld alvara, því að meðan hún
býr sig til ferðarinnar, raular hún þennan kvöld-
sálm: „Sá ljósi dagur liðinn er, að ljúfri nætur-
stund.“ Eða var þetta óniur frá undiröldu inni-
hyrgðrar óánægju og lífsleiða? En þessi skemmti-
ferð endaði eins og mörgum er kunnugt. Það eru
ekki allir dagar brúðlcaupsdagar með björtu skini.
Af þessum 6 manneskjum, sem fóru út á rekann,
komst aðeins tvennt lifandi á land og heim til sín.