Lindin - 01.01.1946, Blaðsíða 50

48
LINDIN
sporin inn melana, þangað til sveitin var horfin úr
augsýn. Það tók langan tíma að kveðja heimilið,
fjöllin, fossana, lækina, grundirnar og Hólinn'), þar
sem vonirnar þeirra voru grafnar. Þegar hið siðasta
hvarf, hafa þau hrópað í hjarta sínu: Við komum
aftur. Og nú eru þau komin aftur, til þess að sam-
einast duftinu á þessum kæra stað. Þarna áttu þau
líka marga góða vini, sem aldrei var hægt að kveðja
til fulls. Sama viðlagið söng í huganum: Við komum
til ykkar aftur.
Þetta var eina lmggunin við burtförina úr sveit-
inni. En vel getur verið, að þessi burtflutningur hafi
veitt þeim þau gæði, sem líf undangenginna ára hafði
alveg neitað þeim um. 1 skjóli dalanna l)lómgast hin
ilmríka fjóla, sem aldrei kunngjörir tilveru sína með
hávaða eða orðaflaumi, hennar hlutverk er að senda
frá sér þennan mjúka ilm, sem verkar á lífið eins
og sæluveig.
Þótt Anna væri farin úr sveitinni sinni, var hug-
urinn þar ávallt, þar var svo margt að dvelja við
— minningar og vinir. Ég veit að vinir hennar
gleðjast yfir því, að fá hana til sín aftur, þeir sökn-
uðu hennar, þegar hún fór, þeir höfðu svo oft ver-
ið gestir hennar og ætíð velkomnir. Ég held að hún
hefði ekki getað umgengizt gesti nema með glöðum
huga. I hréfi, sem hún skrifaði mér í vetur, segir hún,
að gömlu kunningj arnir komi stundum að finna sig.
Það eru hennar mestu gleðistundir, þá er hægt að
ræða um svo margt frá fyrri tíð. Það, sem áður var
til hryggðar, er nú orðið að kæru umtalsefni. Tíminn
*) Hóll í miðri sveitinni. Þar stendur kirkja Saurbæinga og
kirkjugarður. 1 þeim garði hvíla líkamsleifar fóstursonar
þeirra, Jóns Samúelssonar.