Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 22
16
L I N D I N
Guðrún er ein þeirra íslenzkra kvenna sem vex með hverju
nýju verkefni. Heimilisstjóm hennar, hvort heldur á prests-
setrinu hér heima, eða á hinu umfangsmikla og gestkvæma
biskupsheimili í höfuðstaðnum, var á báðum stöðum til fyr-
irmyndar. Og átti hún því sinn ríka þátt í að gera garðinn
frægan og að skapa biskupnum þá aðstöðu, sem það veitir,
að hafa slíkt heimili að styðjast við.
Við hjónin, eins og fjöldi annarra Isfirðinga, eigum marg-
ar ómetanlegar endurminningar frá þessu glaðværa, góða
og prúða heimili, þar sem hinir elskulegu húsráðendur tóku
á móti öllum sem að garði báru með sömu hjartahlýjunni,
velviljanum og gestrisninni.
Já, tímamir breytast og mennimir með. Unga kynslóð-
in getur eignast göfuga vini og einlæga og elskulega sam-
starfsmenn, ef til vill á borð við það, sem síra Sigurgeir
var okkur á sínum tíma, og þess vil ég af alhug óska. En
meðal okkar eldri mannanna er autt sæti, sæti, sem ekki
verður skipað aftur á sama hátt og það var áður skipað.
Það er haft eftir mikils virtum enskum rithöfundi, að
þær einar gjafir séu raunverulega einhvers virði, að með
þeim gefi gjafarinn hluta af sjálfum sér. Síra Sigurgeir
var einmitt einn þeirra manna, sem slíkar gjafir gat gefið.
Hann var alltaf að gefa samferðamönnum sínum hluta af
sjálfum sér. Hann var svo andlega ríkur, að hann gat allt-
af miðlað öðrum og gert þá ríkari, án þess að verða fá-
tækari sjálfur. Og mundi það ekki vera aðalseinkunn af-
burðamannsins.
Okkur er það öllum kunnugt, að sami eldlegi áhuginn,
sama frábæra skylduræknin, og sama göfugmennskan ein-
kenndi biskupsstörf síra Sigurgeirs, og einkennt höfðu
prestsstörf hans hér áður meir. Því er ekki einungis harm-