Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 26

20
L I N D I N
að verða oss hvatning til þess að efla hinn innri mann og
auka andlega fyllingu vora og fullnægju, — já, þá yrði
ávinningurinn af auknum efnisgæðum vissulega næsta hæp-
inn. Það má öllum augljóst vera, þótt ekki sé tekið tillit
til annars en þess, að útilokað er með öllu, að hinna efnis-
legu gæða, er vér kunnum að geta sallað að oss, — að úti-
lokað er, að þeirra fáum vér notið meira en í mesta lagi í
nokkra áratugi. En hin æðri andlegu verðmæti eru hins-
vegar aldrei tímabundin — þau eru ævinlega eilífðar eðlis,
— og yfir árin hafin, og verða því aldrei af oss tekin. Þótt
vér því aðeins hugsuðum um okkar eigin hag, hvað oss
sjálfum hverjum og einum er fyrir beztu, eins og vér ger-
um nú svo oft, þá ætti oss vissulega að vera það áhugamál,
að láta ekkert það fara fram hjá oss, er auðgað geti anda
vom. Að öllu eðlilegu, og ef vér værum andlega vakandi,
þá létum vér oss ekki ganga úr greipum neitt það tækifæri,
er orðið gæti til þess að efla og örva eldinn hið innra fyrir
andann, og hef ja oss upp yfir það, sem eyðingunni er undir-
orpið og verður oss óhjákvæmilega einskis virði eftir ör-
stuttan leik.
En er þessu þó yfirleitt þannig háttað hjá oss, hegðum
vér oss samkvæmt þessu, sem að rólegri íhugun virðist sjálf-
sagður hlutur? Já, hvað virðist þér lesandi góður, er þú
lítur í eigin barm og litast um í umhverfi þínu? Er ekki
ástandið þannig æði víða, að t. d. einfaldir dansleikir eða
ómerkilegustu kvikmyndir, sem ekkert skilja eftir annað en
tómleikann einan, eru teknar svo margfaldlega fram yfir
kirkjuna, t. d. að allur samanburður leiðir þar til hinnar frá-
leitustu útkomu? Ég nefni ekki þessa hluti af því, að ég
telji kvikmyndir og dans ekki geta átt á sér fullan rétt, —
fjarri fer því, eðlilegt og heilbrigt skemmtanalíf er vissu-