Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 44
38
L I N D I N
kynsins hafi áður verið of matinn. Lífsmatið, lífsvenjumar
og umhverfið hafi að minnsta kosti eins mikil áhrif. Reynsl-
an frá samkomum þessum hefir þá einnig sýnt, að það and-
rúmsloft, sem skapast við, að allir reyna með glöðu geði að
gera eins og þeir bezt geta, með sameiginlegum söng og
öðru slíku, hefir haft undursamlega orku til að breyta
mönnunum.
Viðfangsefni kirkjunnar er þar á ofan að hlúa að sam-
félagslífi. Manfred Björkquist, biskup, minnstist á það fyr-
ir skömmu, á fjölmennum atvinnufélagsfundi, að þau líf-
færi mannsins, sem eiga að leiða hið hreina sterka blóð
samhyggðarinnar frá hjartanu til annarra séu orðin kölkuð,
kyrkingsleg og brisjuð hjá fjölda nútíðarmanna. Þetta er
svo satt, sem það er talað. Hájöklavindar síngiminnar hafa
gaddfryst mörg fögur hjartablöð í paradís sálarinnar. Vér
þurfum ekki að hrökkva í kút af undrun, þótt vér heyrum
spumingu Kains: „Á ég að gæta bróður míns?“ Eigi breyt-
ingin að názt, verða sálimar að endurfæðast. Það er skylda
kirkjunnar að bera fram úr góðum sjóði hjarta síns fagn-
aðarboðskapinn um þann kærleika, sem leitar allra og vek-
ur fúsleik, áhuga og hugrekki hjá hverjum einstakling til
að annast bróður sinn í neyð. Nýtt kærleikslíf og kærleiks-
starf manna á meðal er ein hlið á trúarbrögðunum.
f þriðja og síðasta lagi skal áherzla lögð á, að mót þessi
hafa lyft þátttakendum og leitt þá „fram á veg.“ Á slíkum
mótum kynnist forstjórinn og verkamaðurinn ekki einung-
is sambýlisfólki sínu. Hann kemur auga á, að húsið, sem
hann hefir svo lengi búið í, er í sókninni, og að hann er einn
félaginn í söfuðinum. Hann hefir stigið fyrsta skrefið. 1
næsta kafla fær honum ef til vill skilizt, hvað söfnuður
er...........