Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 63
L I N D I N
57
HIÐ TALAÐA ORÐ.
Biblían víkur oftlega að hinu talaða orði og þeirri ábyrgð,
er því fylgir, að oss er það að verulegu leyti í sjálfsvald
sett, hvernig vér högum orðum vorum.
Flest okkar orð eru auðvitað sögð í hversdagslífinu við
hinar ýmsu aðstæður þess, oft næsta óyfirveguð og inni-
haldslítil e. t. v., en þó óumræðilega dýrmæt og enda óhjá-
kvæmileg öllu eðlilegu samlífi manna. Menn skiptast á orð-
um á heimilum sínum, í félagslífinu í víðara skilningi, og
er þeir hittast á förnum vegi. Orðin tjá tilfinningar vorar,
áhugamál og athafnir. Þau eru breytileg eins og augnablikin,
er þau fæðast á. Hjá einum streyma þau í stríðum straumi,
— annar fer sparlegar með þau, en allir þurfa þó eitthvað
á þeim að halda. Kristur líkir orðunum við ávexti, er vaxa á
tré. Líkingin er snjöll og hittir í mark á allan hátt, einnig
í þeim skilningi, að eins og eitt tréð ber meiri ávöxt en
annað, þannig er orðgnóttin ærið misjöfn hjá hinum ýmsu
einstaklingum. Það eru bæði til skrafskjóður og þegjanda-
legir þurradrumbar, og hvorug þessara manngerða er að-
laðandi eða eftirbreytniverð.
Enginn hrósar því tré, sem er ávaxtalaust eða ber
skemmda ávöxtu. Og enginn óskar samneytis eða samfylgdar
við þann mann, sem ævinlega er súr á svip, þóttafullur og