Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 64

58
L I N D I N
þegjandalegur, svo að maður getur aðeins með erfiðismun-
um togað orðin út úr honum. Þegar slíkur maður nálgast
eða kemur inn í stofuna, fylgja honum óþægileg þegjandi
áhrif. Meðal hinna undarlegu og ónáttúrlegu aðferða, er
rómversk-kaJþólskir menn nota til þess að þóknast Guði
sínum, má í þessu sambandi nefna þá, að til er munkregla,
sem hefir tekið þennan þegjandahátt sérstaklega upp á arma
sína. Munkar þessarar reglu hafa takmarkað orðaforða sinn
við eina einustu setningu, og hún hljóðar þannig: „minnstu
þess, að þú átt að deyja“. Með þessum orðum heilsast þeir
og kveðjast, að öðru leyti umgangast þeir hvern annan eins
og mállausar vofur. Þeir eru þannig að því, er þetta snertir
eins og tré, sem ekki ber ávöxt, og um slík tré segir Krist-
ur, að þau séu slæm eða skemmd. Á hinn bóginn er svo
því litlu betur farið, er ber svo mikið magn ávaxta, að
greinamar brotna niður og stofninn fúnar. Nei, skrafskjóð-
umar, sem sífellt láta móðan mása, svo að mann næstum
verkjar í eyrun, ekki eru þær eftirsóknarverðari í félags-
skap, og auk þess spillir slíkt atferli smámsaman þeirra
eigin skapgerð. Það er manninum ekki hollt að vera sífellt
í félagsskap annarra, vér getum ekki verið sítalandi, jafnvel
ekki við þá, sem oss standa næst og em oss kærastir, án
þess, að vér segjum ýmislegt það, er vér síðar höfum ástæðu
til að iðrast eftir. Og það er fyrst og fremst í kyrrð, íhug-
un og þögn, er hið innra líf þróast og þroskast, eilífðar-
áhrifin eflast og dýpka.
Já það tréð sem ber ávöxt í samræmi við eðli sitt og ás-
megin, hvorki of mikla né litla, það er bezta tréð. Sá maður
notar bezt náðargáfu tungunnar í hinu daglega lífi, er tal-
ar hófsamlega og hæfilega mikið, þótt mörgum reynist erf-
itt að feta hinn gullna meðalveg þar eins og víðar.