Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 65

L I N D I N
59
Annað atríði varðandi orðsins list er hin opinbera orð-
ræða, er menn að jafnaði búa sig undir af meiri eða minni
alúð, áður en þeir flytja. Og í þessu sambandi má benda á
aðra líkingu sem Kristur notar um mannin og orð hans.
Hann segir, að hann beri fram úr sjóði sínum eða
forðabúri ýmsa rétti vonda eða góða, eftir því hvemig hann
býr og búrið er búið að vistum. Hann líkir orðunum sem sé
við matarrétti, sem lagaðir eru af meiri eða minni leikni og
list og bomir fram við hátíðleg tækifæri. Nú er það að vísu
ekki allra að tala opinberlega, sem kallað er, ýmsir hafa
enga löngun til þess, einhverjir hafa e. t. v. meiri áhuga
á því, en þeim sjálfum er hollt, og enn aðrir hafa það bein-
línis að atvinnu að einhverju eða öllu leyti: Presturinn í
prédikunarstólnum, fundarmaðurinn og fyrirlesarinn við
hljóðnemann eða í ræðustólnum, kennarinn í skólastofunni,
rithöfundurinn, blaðamaðurinn og ýmsir aðrir verða stöð-
ugt að iðka hina opinberu orðræðu öðrum þræði.
Höfuðkrafan, sem vér gjömm til fæðunnar er, að hún sé
holl og heilsusamleg, en auk þess viljum vér gjaman, að
hún sé Ijúflega krj'dduð og lystileg í allan máta, og það
minnsta, sem vér getum krafist af hinni opinbem orðræðu
er, að það sem oss þar er boðið upp á sé a. m. k. satt og
gott, óskemmt og ekki spillandi. Þessa er yfirleitt krafist
og með réttu, um þá prédikun, sem borin er fram fyrir söfn-
uðinn, að svo miklu leyti, sem menn annars láta sig varða,
hvað þar er sagt. En alveg sambærilegar kröfur á auðvit-
að að gjöra til allra þeirra orða, sem opinberlega em birt
eða flutt, hver sem í hlut á, hvort sem það nú er í útvarpi,
trúarritum eða dagblöðum, sem æ meir móta skoðanir og
hugsanir alls almennings, hvort sem það er á stjómmála-
fundum, félagsfundum eða í fyrirlestmm af hvaða tagi sem