Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 77

L I N D I N
71
að það sé jafn einstætt og sólin, jafn óhandsamandi og vatn-
ið og eins yfirþynnandi og uggvænlegt og gnæfandi fjöll.
Sakir þessa, sem vér getum kallað heimspeki ævintýra-
guðmóður, gat ég aldrei meðtekið ásamt ungum mönnum
nútímans — þetta, — sem þeir kölluðu almennan uppreisn-
aranda. Að vísu mundi ég hafa barizt gegn hvers kyns
vondum reglugerðum, skal maður vona, og að þeim og skil-
greiningu þeirra mun ég vikja síðar. En ég fann ekki hvöt
hjá mér til að snúast gegn neinni reglu fýrir þá sök eina,
að hún væri dularfull. Að svo komnu, ætla ég aðeins að
nefna eitt dæmi úr siðfræði þessu til skýringar. Ég gat
aldrei tekið undir hið almenna suð í hinni „ungbomu tíð“
yfir einkvæni vegna þess, að engar hömlur í kynferðismál-
um virtust mér neitt kynlegri eða óvæntari en fyrirbrigðið
sjálft — að til eru tvö kyn. Að fá leyfi hinna ódauðlegu
guða eins og Endymion til að leita ástar mánadísarinnar, en
kvarta síðan og kveina yfir því, að Júpiter héldi sínum eigin
mánadísum í kvennabúri, fannst mér, sem alinn var upp við
ævintýri, líkt og Endymion, ruddaleg niðurstígandi eða öfug-
uggaháttur. Að bindast einni konu er lítið verð fyrir jafn
dásamlegan hlut og að sjá eina konu. Mögl út úr þessu, að
fá ekki að kvongast nema einu sinni, fannst mér ekki ósvip-
að og að mögla yfir því að hafa ekki fæðst nema einu sinni.
Það væri að gera sig ósambærilega lítinn gagnvart þessu
máli sjálfu, er um ræðir, og gerir menn jafnan svo óskap-
lega æsta. Ekki sýndi þetta öfgafulla viðkvæmni fyrir kyn-
inu, heldur einkennilegt tilfinningaleysi fyrir því.
Flón er sá maður, sem kvartar um að komast ekki inn
í Paradís gegnum fimm dyr í einu. Fjölkvæni er bæði skiln-
ingsskortur og máttleysi í kynlífssökum. Það er eins og mað-