Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 89
L I N D I N
83
eyranu á útvarpið til að fylgjast með, ef bráðum kæmi jazz-
plata eða nýr dægurlagasöngvari, ný stjarna? En á þann
hátt lærir enginn að leika á hljóðfæri svo, að það verði hon-
um eða öðrum til gagns eða gleði. Góður árangur næst því
aðeins, að námið sé stundað af áhuga og einbeitni. Þegar
íslenzkt söngvasafn kom út fyrir rúmum 40 árum, munu flest
heimili, sem hljóðfæri höfðu, hafa eignazt það. Væri ein-
hver á heimilinu, sem þekkti nótur og gæti eitthvað spilað,
var setið og sungið. Þjóðin var eins og sólskríkjan hans
Þorsteins: „Kvöld eftir kvöld, hóf hún ástarljóð ein“ — ást-
arljóð, ættjarðarljóð og annað gott, sem fyrir hendi var.
Þetta vakti áhuga. Væri viðstaddur gestur, sem lítið eitt
kunni með hljóðfæri að fara, hraðaði hann sér heim til að
æfa sig betur. Nú er þessi góði siður lagður niður og vek-
ur því ekki iengur áhuga ungmenna fyrir að æfa sig til að
geta leikið fyrir heimilisfólkið, unnið sér konungstignina.
Svo er annað, sem kemur hér til greina, og er ekki lítið
atriði.
Fjárhagsleg þóknun til organleikara landsins er á sum-
um stöðum verri en áður var og alls ekki ssambærileg við
greiðslu fyrir ýms önnur störf. Hér í nágrenni við mig er
þriðjunga kirkja, þ. e. það á að messa þar þriðja hvern helgi-
dag. Laun organleikarans eru 100 krónur á ári. Beri maður
þetta saman við danshljómsveitarmenn, sem margir hafa
ekki þurft að kosta miklu til náms, verður dæmið þannig:
Kaup starfsmanna í danshljómsveitum mun almennt vera
76 krónur á tímann. Venjuleg messa tekur ca. iy2 tíma.
Eftir því ætti kirkjuorganleikarinn að hafa allt að 114 krón-
um fyrir messuna. Sumar sóknir borga 10 kr. fyrir messuna,
aðrar 20 kr. En jafnvel þótt greiddar væru 30 kr. þyrfti
næstum að fjórfalda þá upphæð, ef hæfilegt þætti að meta