Lindin - 01.01.1957, Blaðsíða 101
L I N D I N
95
Þetta eru ekki að jafnaði talin kraftaverk. En væri það nú
samt sem áður ekki kraftaverkið mesta og bezta, að geta
breytt þessum heimi svo, gert mennina, sem byggja hann,
að lífsglöðum, trúuðum, heilbrigðum, guðelskandi sálum,
mönnum og konum, sem eiga það takmark æðst, að efla
sannleik, fegurð og réttlæti hér í heimi, og líða heldur
órétt, en að fremja órétt sjálfur. Hann vantar ekki meiri
auð þennan heim, til þess að geta verið heimur farsældar
og hamingju. Það er ekki af því, að nægilegt sé ekki til
handa öllum að borða og að klæðast, sem menn eru ófar-
sælir og lifa við meiri hörmungar hér en orð fá lýst og
tunga talað. Nei. Heimurinn er yfirfullur af öllum þeim
gæðum, sem lönd og höf mega láta í té. Orsaka bölsins
er annarsstaðar að leita. Bölið stafar frá mönnunum sjálf-
um. Frá hugskoti þeirra og hjarta. Þeir eiga of lítið af anda
Krists, þá vantar skilninginn á kjörum annarra og samúð-
ina með öðrum og þá um leið löngunina til að gleðja aðra,
þjóna öðrum, fóma sér fyrir aðra. Þeir hafa ekki lært hið
undursamlegasta: þetta að gefa, — gefa sjálfa sig eins og
Kristur gerði.
Það er óhugsandi, ekki mögulegt fyrir þann, sem hyggst
að öðlast hamingju og þroska, að komast fram hjá þessum
orðum hans: að hver sem vill fylgja honum, verður að taka
á sig kross, — kross í einhverri mynd, daglega, og fylgja
honum.
Ungu vinir, systir og bróðir! Hún er undarleg, leið ham-
ingjunnar og ekki auðfarin. En viljir þú feta þá braut, þá
reyndu, áheyrandi minn, að láta þér þykja vænt um eitt-
hvað, — mann, eða dýr eða málefni. Það skiptir ekki öllu
máli, hvað það er. Og þú finnur þig knúðan til að lifa fyrir
það. — Leggja sjálfan þig, — líf þitt, heilsu þína eða erfiði,