Útvarpstíðindi - 04.06.1945, Page 10

106
ÚTVARPSTÍÐINDI
málverkið. Nýjabrum staðarins og gleð-
in yfir húsakaupunum virtust enn ljóma
í augum útgerðarmannsins. Þetta var
hin gamla viðskiftablekking •— að
grípa tækifærið á réttum tfma. Hann
beit líka þegar á öngulinn eins og
marhnútur. Ég sá aðeins eftir því, að
ég skyldi ekki hafa haft upphæðina
helmingi hærri, því ég átti enn eftir að
fá hana greidda.
Og nú, vegna peningavandræðanna,
þrátt fyrir rigninguna og óveðrið, hafði
ég farið heim til hans, til að fá mál-
verkið greitt. Hann var ekki heima.
Kæmi í fyrsta lagi heim klukkan hálf
níu. — Klukkan var átta. — og ég
hélt áfram göngu minni í rigningunni.
Um klukkan níu hringdi eg aftur
dyrabjjöllunni á húsi hans. — Jú, hann
var kominn heim og birtist mér í eig-
in persónu. — Því miður gat hann ekki
verið að snúast í þessu núna. Það voru
gestir hjá honum. Gæti ég ekki komið
á skrifstofuna eftir svo sem tvo daga?
— Jú, mikil ósköp. Ég bað hann að af-
saka ónæðið sem ég hefði bakað hon-
um. Ég hefði aðeins litið svona inn,
af því einu, að ég hefði átt leið fram
hjá húsinu, laug ég umsvifalaust og
reyndi að láta á engu bera. — Agætt,
sagði hann og bauð mér vindil.
Svo stóð ég aftur út á götunni, næst-
um gegndrepa, jafn fátækur og áður
en með vindil í munninum eins og
„fínn maður“.
Þetta var grátklökkt og hlægilegt.
— Hvaða tilgang hafði annars þetta
auma Iíf? Á þessari stundu fannst mér
Iífið áþekkt lélegum skrípaleik, sem
misti algjörlega marks, vegna þess, að
eftir allt var hann of hátíðlegur. i—
Já, þetta voru erfiðir tímar, um það
þýddi svo sem ekki að vera að fárast.
En átti ég ekki heilar fimm krónur í
vasanum?. Ég mátti skammast mín
fyrir að vera að kvarta. Hafði mér
ekki stundum, þegar ég var næstum
því búinn að gleyma því hvemig pen-
ingar litu út, fundist ég gæti notið
allra lystisemda heimsins, ef ég bara
ætti fáeinar krónur?
Mér var hrollkallt. — Það var þægi-
Ieg tilfinning að eiga peninga fyrir
rjúkandi heitu kaffi, og geta sest inn
í notalegan hita, í mjúkt og þægilegt
sæti, hlustað á hljómlist og njóta þess
að vita af óveðrinu úti.
Lffið gat vissulega verið dásamlegt!
Ég snakaði mér inn um hringekju-
dyr aðalhótelsins í miðbænum. Ég
klæddi mig úr frakkanum við fata-
geymsluna og fékk stúlkunni þar renn-
hjlautan frakkann og hattinn, og gekk
því næst inn í snyrtiherbergið. Mér
veitti sannarlega ekki af að laga mig
eitthvað til. Ég var í sannleika sagt
sem hundur dreginn af sundi. í snyrti-
herberginu var enginn, nema umsjón-
armaðurinn, er stóð við snyrtiborð, í
hvítum jakka, hátíðlegur og auðsveip-
ur á svip, tilbúinn að vera gestum
hjálpsamur ef með þurfti.
— Þetta er nú meira veðrið, sagði
ég til að segja eitthvað.
— Já, það er slæmt — líka fátt um
gesti í kvöld, sagði umsjónarmaður-
inn tómlátlega.
Ég þurrkaði framan úr mér rigning-
una, lagaði á mér hálsbindið fyrir
framan spegilinn og greiddi hárið. —
Ósjálfrátt var mér litið niður á blauta,
trostnaða og útataða skóna mfna. —
Þannig útlítandi gæti ég ekki sest inn
í veitingastofuna. Það væri skrælingja-