Útvarpstíðindi - 16.02.1948, Blaðsíða 9

ÚTVARPSTÍÐINDI
57
Nýr fréttaþulur
l^afynar JJ. ^Jrnaóon leikari og söngvari
SÍÐAN UM síðustu mánaðamót
hafa hlustendur heyrt nýja rödd í
útvarpinu, nýjan fréttaþul, sem les
hádegisfréttirnar og aðalfréttir
kvöldsins. Þessi nýji þulur heitir
Ragnar T. Árnason og er birt myrid
&f honum á forsíðu þessa heftis.
Ragnar T. Árnason er fæddur 13.
marz 1917 og því tæpra 31 árs að
aldri. Hann er sonur Árna Bene-
diktssonar fyrrverandi kaupmanns í
Reyk j avík, nú í V.esturheimi og
Kristrúnar Benediktsson, en Tómas
Hallgrímsson bankamaður, sem út-
varþshlustendum mörgum er að góðu
kunnur fyrir leik sinn, er bróðir
hennar. Ragnar er kvæntur Vigdísi
Kristjánsdóttur og eiga þau tvö börn,
fjögurra ára dreng og þriggja mán-
aða telpu. Ragnar hefur aðallega
stundað verzlunarstörf. Meðal ann-
ars ferðast víða um land, sem sölu-
maður og á stríðsárunum stundaði
hann kaupmennsku í Reykjavík.
Hann hefur ferðast allmikið, meðal
annars dvalið vestan hafs, í Eng-
landi og á Norðurlöndum. Hann hef-
ur lengi haft áhuga fyrir leiklist og
leikið nokkrum sinnum með Leikfé-
lagi Reykjavíkui’, en auk þess hefur
hann og leikið í útvarp. Nú syngur
hann annan bassa í útvarpskórnum.
Utvarpstíðindi komu að máli við
Ragnar fyrir fáum dögum og sagði
hann meðal annars.
„Ég tók að mér þularstarfið fyrir
áeggjan, en með hálfum huga. Mér
var og er það ljóst, að það er ákaf-
lega vandasamt starf að vera þulur.
Þó að maður þykist jafnvel hafa
sæmilega rödd og sæmilegan fram-
burð, er alls ekki með því sagt, að
röddin hæfi útvarpi, og vel má vera,
að röddin fari illa í eyrum þeirra
þúsunda, sem á mann hlusta. Auk
þess er ekki nema eðlilegt, að maður
sé kanske eitthvað taugaveiklaður að
minnsta kosti til að byrja með, hafi
„mikrófónfeber", eins og stundum er
sagt, en hann hafa margir. Og ef
hlustendur hafa ekki þolinmæði méð
manni meðan maður er að yfirvinna
þennen sjúkdóm, þá kembir maður
áreiðanlega ekki hærurnar í starf-
inu. — í fáum orðum sagt. Ég lofa
því að gera eins vel og ég get fram-
ast. En ég verð að biðja hlustendur
mína að reyna að hafa þolinmæði
nokkra stund enn“.
Og Útvarpstíðindi eru viss um, að
hlustendur vilja sýna þessum nýja
fréttaþul okkar þolinmæði, og það
því fremur, sem hann hefur, í fyrsta
lagi, að því er virðist ágæta útvarps-
rödd, og í öðru lagi, mjög góðan
framburð, svo góðan, að maður miss-
ir ekki hljóð eins einasta stafs í máli
hans. Hins vegar vii'ðist það eina
sérkenni vera á framburði hans, sem
varla er þó hægt að telja mikinn