Útvarpstíðindi - 01.03.1948, Blaðsíða 8

80
ÍJTVARPSTlÐINDI
með ýlfri og veini. Hálfgerður hroll-
ur fór um mig. Gjáin þarna gapandi
framundan og hundurinn spangól-
andi eins og vitlaus væri á barmin-
um. Ég var á góðri leið með að
hætta við að fara með fólkið yfir,
en krækja í þess stað nokkra tugi
eða hundruð metra upp fyrir gjána
eða niður fyrir. Loksins gat ég þó
hrint frá mér bábiljunum, og tók nú
að selflytja fólkið yfir. En eftir því
sem fólkinu fækkaði á gjáarbarmin-
um, veinaði hundurinn ámátlegar og
sárar. Og ennþá hvarflaði það að
mér, að bezt væri víst að fara með
allri gát, svo ekkert slys kæmi nú
fyrir.
Loksins voru vein hundsins orðin
það sársaukakennd, að ekki fékk ég
lengur staðizt mátið, heldur fór til
hans, ákveðinn í því að ganga úr
skugga um, hvort verið gæti, að vesl-
ings skepnan hefði orðið fyrir ein-
hverju áfalli, brotið á sér löþpina
eða eitthvað þvílíkt. Ef þið hafið
nokkurn tíma horft í augun á særð-
um hundi, þá þekkið' þið svipinn.
Hvernig hann getur lagt hausinn út
í aðra hliðina og lygnt aftur augun-
um, biðjandi en þó fullum trúnaðar-
trausts. Ég tók um aðra framlöppina
til þess að reyna að ganga úr skugga
um, livort hún væri heil eða ekki. Og
þá sá ég hörmulega sjón, sjón, sem
endurtók sig, er ég skoðaði hinar
lappirnar, hverja fýrir sig. — Gang-
þófar hans voru alsettir djúpum
rispum, eitt flakandi sár, á öllum
löppum, bæði fram og aftur. — Nú
skildi ég, hvernig í öllu lá. Hann
hafði lagzt á magann, af þeirri ein-
földu ástæðu, að hann gat ekki leng-
Ur stigið í lappirnar.
Hvílík kvöl hlaut það að hafa ver-
ið blessaðri skepnunni, að ganga síð-
ustu metrana. Nú voru góð ráð dýr.
seint og síðarmeir. Slíkt væri mann-
skemmandi illvirki, sem engum dytti
í hug að láta um sig spyrjast. Til
greina gat komið, að reyna að vefja
tuskum utan um lappirnar og binda
fyrir ofan, utan um legginn. Til-
raunin var gerð, en bar aðeins þann
árangur, að hundurinn krafsaði þær
samstundis af sér og ætlaði auk þess
vitlaus að verða þau fáu augnablik,
sem þær héngu á. Það var því aðeins
ein leið til opin, og hún var sú, að
kasta rakka á bak sér og tölta með
hann upp að hraunrennslinu, og
sennilega nokkuð af leiðinni heim
aftur.
Gekk allt slysalaust, nema hvað
vinur minn, hundurinn, sem ég vissi
ekki einu sinni hvað hét, þótt okkur
virtist hann gegna tveimur nöfnum
jafnt: Kolur og Snati, gjörði hvað
eftir annað tilraunir til þess að slíta
sig lausan úr taki mínu fyrst í stað.
Auk þess, sem hann kraísaði til mín
allóþyrmilega með hægri afturlöpp-
inni. En bráðlega hætti hann öllum
stimpingum og lá hinn rólegasti á
maganum yfir háls mér og herðar,
þannig, að ég hélt um hægri fram-
löpp hans með vinstri hendi, en með
þeirri hægri um afturlöpp hans.
Vinstri löppunum steig hann á litla
baktösku, sem ég bar. Loks var svo
komið, að mér var óhætt að hrista
hann til eins og ég vildi, er mér
fannst ég mega til með að flytja
byrði mína úr stað, láta hana hvíla
meira á þessari öxlinni heldur en
hinni. Hann hreyfði ekki lappirnar
hið minnsta, þótt ég væri alltaf að
flytja hann fram og aftur á hryggn-
um á mér, heldur lá grafkyrr og