Útvarpstíðindi - 01.03.1948, Blaðsíða 9

Otvarpstíðindi
81
gróf trínið á sér niður með hálsinum
á mér eða þrýsti því upp að vanga
mér.
Hann tók að rigna. — Þéttur úð-
inn lagðist upp að manni eins og
þykk flík. Þó fannst mér ég ekki
verða svo mikið var við regnið. —
Ég fann notalegan ylinn af honum
vini mínum yfir herðarnar. Ekki
þurfti ég að kvíða því, að verða gegn
blautur þar, þótt oftast verði ein-
mitt sá hluti líkamans einna verst
úti í rigningu. En brátt tók ég eftir
því, að hann vinur minn fór að
skjálfa, fyrst lítið og veiklulega, en
meira og stöðugra eftir því sem
regnið færðist í aukana. Og nú verð
ég að g.iöra þá játningu, að í fyrsta
skipti vanrækti ég viljandi það sam-
ferðafólk mitt, sem ætlazt var eflaust
til að ég aðstoðaði fyrst og fremst
eftir getu og mætti. Því þegar í stað
er ég fann, hvernig líkami veslings
skepnunnar skalf. og nötraði á bak-
inu á mér, þá tók ég á rás og flýtti
mér, allt hvað ég mátti, í áttina til
hraunsins og hitans, en bað ágætan
mann, sem með var í förinni, að að-
stoða samferðafólkið eftir mætti.
Þegar að eldunum kom, breiddum
við kápu undir hundinn, og létum
hann leggjast eins nálægt þeim og
hann þoldi. Og fljótlega var honum
farið að líða vel og blundaði hann
bráðlega.
En þegar samferðafólkið kom upp-
eftir, þá hvessti nú heldur. Sagðist
það aldrei á ævinni hafa vitað því-
líkan fararstjóra, sem blátt áfram
hlypi frá fólkinu, sem hann ætti að'
aðstoða. Þarna stóð ég eins og illa
gerður hlutur og fann mæta vel, að
ég hafði ekki staðið í stöðu minni.
Ég reyndi ekki svo mikið sem að
stynja því upp, að þetta væri líka í
fyrsta skipti á ævi minni, sem ég
hefði skjálfandi, særðan rakka á
herðunum, enda býst ég varla við,
að mér hefði gagnað það hið minnsta.
En þrátt fyrir allt, þá fann ég ekki
til samvizkubits. Ég leit bara í átt-
ina til hans vinar míns, sem svaf
framan við Hekluglæðurnar, og hafði
gleymt þrautum sínum þá stundina.
— Og mér fannst endilega, að van-
ræksla mín hlyti að vera mér fyrir-
gefin. —
En brátt leið að heimförinni. —
Hafði ég athugað staðháttu meðan
staðið var við uppi við hraunrennsl-
ið, og komizt að þeirri niðurstöðu, að
bezt mujidi vera, að nota sér af nokk-
uð breiðu belti, þar sem ekkert nýtt
hraup hafði runnið yfii', en sgm yar
þakið vikurösku og því mjúkt fyrii-
fótinn. Var þá ekki yfir annað nýtt
hraun að fara en eina brekku niður
að þessu belti og mjóa hrauntanga,
um það bil tífalt mjórri en þá hraun-
breiðu, sem farið var yfir á upp-
leiðinni. Þegar þeirri tungu sleppti,
vissi ég, að fyrir okkur myndi verða
gamalt, gróið hraun og öskubreiður.
Enda var um að gera, að reyna að
komast hjá því að klöngrast nýja
hraunið, eins og frekast væri hægt,
þar sem degi var nú tekið að halla.
og þegar farið að dimma. Auk þess
var loftið þungbúið, og við yrðum
því brátt hulin niðamyrkri og þar af
leiðandi stói’kostlega hættulegt að
leggja út í margra tíma göngu um
nýtt hraun.
Aðeins eitt vasaljós var með í
förinni. Bað ég kunningja minn, sem
með var, fyrir ljósið og það, að vera
fremstan í flokki, sjálfur ætlaði ég
mér að fara síðastur, með hundinn