Útvarpstíðindi - 01.03.1948, Blaðsíða 11

ÚTVARPSTÍÐINDI
83
fram til hinna fyrstu, og öfugt, þá
neyddist ég til, sökum mishæðarinn-
ar, að fara oft nokkuð á undan hin-
um með ljósið, til þess að athuga,
hvar fært væri yfir að fai*a, en láta
þá bíða á meðan.
Ekki vék hundurinn fótmál frá
að hann kæmist heim einhvern tíma
mér, og elti hann mig ekki síður,
þegar ég fór hinar áminnztu könnun-
arferðir. Þetta var algjört óþarfa
erfiði fyrir aumingja skepnuna, en
þar sem ekki var hægt að fá hann
með orðunum einum, til þess að í-
lengjast hjá samferðafólkinu, þar til
ég kæmi aftur, þá bað ég einn úr
hópnum, að halda hundinum á með-
an ég athugaði, hvað framundan
væri. Greip hann því hundinn og
hélt honum kyrrum, en ég fór út í
myrkrið. Ekki hafði ég farið meira
en 2—3 metra, þegar hundurinn rák
upp slíkt angistarvein, að hrollkennd-
úr titringur læddist niður með
hryggnum á mér og streymdi út í
hverja taug. Ég er sannfærður um,
að því veini gleymi ég aldrei.
Þegar hundurinn sá, að ég kom
aftur, hljóp hann svo hastarlega upp
um mig, að nærri lét, að ég hrykki
um koll. Eftir þetta sætti hann sig
við það að bíða mín, án þess að hon-
um væri haldið.
Ferðalagið yfir hrauntunguna gekk
stórslysalaust, þó varð ekki hjá því
komizt, að nokkrir fengju skrámur,
en engin meiðsli urðu þó, svo telj-
andi væru á mönnum. — Enginn
kveinkaði sér, ekki einu sinni hinn
mállausi vinur minn, sem hlaut þó
svei mér að finna til hraunnálanna
inn í blóðrisa kvikuna.
Þegar út úr hrauninu kom, tók
hundurinn á nýjan leik að hoppa og
skoppa í kringum mig, þjóta upp um
mig og láta öllum gleðilátum, ef-
laust til þess að lýsa ánægju sinni
yfir því, að við værum öll komin heil
á húfi út úr ógöngunum, því fram-
undan var öskubreiða, lungamjúk, að
ganga, en síðan tók við gamalt,
mosavaxið hraun, einnig ágætt fyrir
fótinn, og héldum við því sem hvat-
legast við komumst, og stefndum á
Næfurholt.
Er við höfðum gengið nokkra hríð,
var þess ákaft óskað, að áð væri.
Fólk fengi tækifæri til að hvíla sín
lúnu bein. Einhverjum var litið upp
eftir hlíðum Rauðaldna, og kom sá
hinn sami þá auga á ljós þar uppi,
auðsjáanlega frá vasaljósi, sem fólk
var að lýsa sér með þar efra. Brátt.
urðu ljósin þrjú, og stefndu þau óð-
fluga niður hlíðina og beint á hraun-
breiðuna nýju, sem við höfðum
sneytt hjá. Kom okkur saman um
það, að erfiðlega myndi fólki þessu
ganga, ef ókunnugt væri, að komast
yfir hraunbreiðuna, og að áskorun
nokkurra samferðamanna og með
samþykki allra, þá var það ráð tekið,
að dvelja þarna um kyrrt, meðan ég
færi á móti fólki þessu og leiðbeindi
því fram með hrauninu, svo það gæti
síðan slegizt með í förina með okk-
ur. — Strax og numið var staðar,
hafði hundurinn lagzt fram á lappir
sínar og sofnað. Hann varð þess því
ekki var, þegar ég hélt af stað.
Hitti ég síðan ferðafólkið og slóst
það með í förina fram með hrauninu
í áttina til samferðafólks míns. Þeg-
ar við höfðum gengið nokkuð, þá
heyrði ég einhvern hrópa í fjarska.
Kallaði ég á móti, til þess að láta,
vita, að við værum að nálgast. Ekki
leið á löngu frá því að ég kallaði og