Útvarpstíðindi - 01.03.1948, Blaðsíða 12
84
ÚTVARPSTtÐINDI
þar til eitthvað kom þjótandi í loft-
köstum út úr myrkrinu. Var þarna
hundurinn kominn, og urðu miklir
fagnaðarfundir með okkur.
Bar nú ekkert til tíðinda það sem
eftir var leiðarinnar yfir Pæluna og
niður í hinn svokallaða ,,Kór“, en
þaðan er greinilegur vegur alla leið-
ina heim að Næfurholti, vegur, sem
„jeppar“, er þarna hafa farið um í
allt sumar, hafa gjört.
Þar skildust leiðir. Fékk ég fyrr-
nefndum kunningja mínum vasa-
ljósið og bað hann að sjá um, að sam
ferðafólkið kæmist heilu og höldnu
heim að Næfurholti. Ég hafði aftur
á móti í hyggju, að fylgja því við-
bótarfólki, sem í förina hafði slegizt,
yfir hæðirnar norð-vestur af „Kórn-
um“, því einhvers staðar þar fyrir
neðan hafði það skliið eftir bíl sinn.
Þá var það og ætlun mín, að leita að
kápu, sem ein samferðakonan hafði
skilið eftir einhvers staðar á þeim
slóðum á uppleiðinni, í trausti þess,
að við færum sömu leið til baka.
Hélt nú hópurinn, sem heldur var
fáskipaður orðinn, yfir snarbrattar
hlíðarnar upp úr „Kórnum“, milli
Stritlu og Langafells, og skildi ég
við þau, er yfir var komið, þegar ég
hafði vísað þeim í áttina þangað, sem
mér fannst að þau hlytu að hafa
skilið bílinn eftir. Hélt ég síðan,
einn míns liðs, í norðurátt, í leit að
kápunni. Ekki er það þó rétt, að ég
hafi verið einn míns liðs. Við hlið-
ina á mér trítlaði hundurinn. Annað
kastið tók hann undir sig stökk,
flaðraði upp um mig og virtist hinn
ánægðasti með lífið og tilveruna.
Þegar ég klappaði honum, eða ætl-
aði að strjúka honum, þá opnaði
hann kjaftinn og beit skoltunum
mjúklega utan um hönd mína. Þetta
voru nú þau atlot, sem honum voru
eiginleg, og ekki efaðist ég um það,
að engu síður væru þau sönn og heið-
arleg í öllum sínum einfaldleik, en
atlot mannanna barna.
Þegar ég hafði gengið lengi nokk-
uð, að mér fannst, þá gaf ég upp
alla von um að finna kápuna. Þá var
ég og farinn að finna allóþægilega til
þreytu og þorsta. I hvert skipti, sem
ég rak tærnar í steina, þá fann ég til
einhvers stirðleika um allan líkam-
ann, og ég var orðinn eitthvað svo
einkennilega tómur í höfðinu. En
verstur var þó þorstinn. Ég var
meira að segja farinn að heyra lækj-
arnið fyrir eyrum mér, þó ég vissi
það upp á mína tíu fingur, að eng-
inn lækur var þarna í nágrenninu.
Þegar ég kom því að grasbala ein-
um, þá lagðist ég niður, til þess að
leyfa þreytunni að líða ögn úr líkam-
anum. Nú væri svei mér ekki ónýtt
að fá-sér hænublund. Gott væri, að
geta legið þarna lengi og látið sér
líða vel. Aftur á móti yrði ég að gæta
þess, að sofna ekki, því næðingssamt
var orðið, og það gæti haft hinar
verstu afleiðingar fyrir mig að verða
kalt eftir allan gönguhitann. Hvað
svo sem því leið, þá var þetta dásam-
leg tilfinning, að mega liggja svona
hreyfingarlaus.
En hvað var eiginlega að hund-
inum? Hann var á sífelldu vakki
þarna í kringum mig. Rak trýnið
niður að mér hvað eftir annað, eins
og hann væri að þefa af mér eða að
hlusta éftir einhverju. Hélt hann, að
ég væri nú sofnaður, eða þá kannske
dauður? Það væri ekki svo vitlaust,
að þykjast sofa og vita, hvað hann
tæki til bragðs. Ég er ekki frá því,