Útvarpstíðindi - 01.03.1948, Blaðsíða 16

88
ÚTVARPSTÍÐINDI
Sander Adólfs, Hartvig Kristófer og fleiri?
Eru þeir úr móð? Um þetta skal svo hætt
að rabba að sinni. Ég vil, þó segja megi,
að nú sé nokkuð seint að þakka fyrir það,
sem okkur var vel gert til í útvarpinu í
fyrra vetur, fara yfir nokkur atriði frá
þeim tíma, og telja upp það helzta, sem
mér fannst sérstaklega hugþekkt, þó að
sjálfsögðu verði ekki nefnd nema nokkur
atriði af mjög mörgum, sem þó væru
fyliilega þess makleg að bornar væru fram
þakkir fyrir. Ég minnist erindis doktors
Siguröar Þórarinssonar, er hann nefndi:
„Erum við fslendingar mesta bókaþjóð
heimsins", prýðilegasta erindi, sem hans
var von og vísa. Og þyrftu fleiri að gagn-
rýna það gengdarlausa bókaauglýsinga-
fargan, uppfult með blekkingum, sem nú
virðast vera að verða hefð í landi voru,
þar sem vísvitandi og kinnroðalaust er
borið á borð fyrir þjóðina skrumþvættingur,
til þess eins að lokka hrekklaust, en bók-
hneigt fólk víðsvcgar um land til að
kaupa, og sem í fáfræði sinni tekur skrum-
ið trúanlegt. En hver verður vissan að
lestri loknum? Glataður peningur, minna
og verra en ekkert í staðinn, samanborið
við bókina „Saklaus léttúð“, og fl. og fl.
Ég minnist frásöguþáttar Bárðar Jakobs-
sonar lögfræðing, er hann nefndi: „Gengið
á Gunnólfsfell“, prýðilegt að efni og mál-
fari. Ég minnist frásöguþátta Árna Óla
blaðamanns, er hann nefndi: „Ofdyrfsku-
ferð.“ Frásaga þessi var sem fleiri ,er
þessi maður flytur, skemmtileg og rituð
af skilningi þess manns ,sem lítur á liðna
og yfirstandandi baráttutíma þjóðar vorr-
ar með velvild, en ekki með svipmóti tísk-
unnar. Ég minnist erindis Péturs G. Guð-
mundssonar um Nýfundnaland. Þar var
gerður athyglisverður samanburður á ey-
löndunum tveimur, íslandi og Nýfundna-
landí. Ég minnist þegar útvarpað var
50 ára leikstarfsafmælis Leikfélags Reykja-
víkur, þar sem þeir komu fi’am í viðtali
Vilhjálmur Þ. Gíslason og Brynjólfur Jó-
hannesson. Það var verulega fróðlegt og
ánægjulegt fyrir hlustendur, og varpaði
skýru ljósi yfir margt í þessu efni, sem
þeim var áður óþekkt, en sem gladdi skiln-
ing almennings, og væri þarft að fleiri
viðtalsþættir um margvíslegt efni væru
birtir i útvarpi. Ég minnist margra prýði-
legra stunda frá kvöldvökunum, svo sem
eftirfarandi: Þegar Þórarinn Þórarinsson
ritstjóri ræddi um sögueyjuna Gotland á
Eystrasalti. I það sama sinn las Hallgrímur
Jónasson kennari upp stökur og gerði grein
fyrir tildrögum þeirra, prýðilega skemmti-
legur og þjóðlegur þáttur. Einnig það
sama kvöld kvað rímur Sigvaldi Indriða-
son frá Skarði, og tel ég hann þann bezta
kvæðamann, sem ég minnist að hafi komið
fram í þeim lið. Einnig minnist ég kvöld-
vökunnar, þegar Sigurður Bjarnason frá
Vigur flutti erindi um þingsetningu í
Bretlandi, mjög glöggt erindi. Sama kvöld
var lesinn þáttur um Brand Ogmundsson
á Ulfljótsvatni; það erindi er óneitanlega
lærdómsríkt og lýsir vel hinum margvíslegu
og sorglegu tilviljunum lífsins, hvað lífið
getur brosað við efnilcgum æskumanni, en
í sömu svipan lagt á hann ólæknandi sjúk-
dóm og allar f ramtíðarvonir bregðast.
Þannig erindi, byggð á staðreynd lífsins,
geta ekki farið fram hjá hlustendum at-
hyglislaust. Ég minnist erindis frú Aðal-
bjargar Sigurðardóttur, Um daginn og veg-
inn. Ég hygg, að á því geti lítill efi leikið,
að efni þessa þáttar hafi verið eitthvert
það bezta, sem lengi hefur heyrst í út-
varpinu. Þeir eru ekki mikið þroskaðir
þeir íslenzkir þegnar, sem láta slíkt erindi
fara fram hjá sér, sem marklaust hjal,
því hver er þjóðarmetnaður Islendinga, ef
svona hugsuð erindi, hrífa ekki til vakn-
ingar. Þökk sé frú Aðalbjörgu. Ég minnist
erinda Bernharðs Stefánssonar alþingis-
manns, um „Bernskustöðvar Jónasar Hall-
grímssonar og um systur skáldsins á Steins-
stöðum“. Ánægjulegt er til þess að vita, að
slíkar minningar skuli vera varðveittar frá
gleymsku og glötun. Ég minnist erinda-
þátta Oscars Clausens rithöfundar. Þeir
eru mjög glöggir og skemmtilegir og fróð-
legt efni, og bera þeir glöggt vitni, að
höfundur ber hlýhug og virðingu fyrir
öllu, sem þjóð okkar snertir. Ég minnist
úr barnatímunum, þar sem kvenskátar
Reykjavíkur skemmtu og tel ég óefað
þetta bezta barnatíma vetrarins. Um leik-
ritin skal það eitt sagt, frá mínu áliti, að
ég tel bezt fara í útvarpi stutt leikrit og
skopleg, jafnvel mjög vitlaus. Leikritin eru