Útvarpstíðindi - 19.04.1948, Blaðsíða 16

160
Otvarprtíðinim
henni. Við vorum stödd miðja vegu
milli Tvíhólma og lands, þegar snörp
vindhviða kastaði bátnum á hlið-
ina og við lentum öll í vatninu.
Félagi minn hékk við bátinn, en
ég hélt mér uppi á sundi. Vinstúlka
mín var skammt frá mér og ég
man að hún kallaði á mig. Nú tókst
félaga mínum að koma bátnum á
réttan kjöl. Siglan hafði losnað og
flaut við bátshliðina. Systir mín,
sem var sú fjórða í hópnum hafði nú
komist upp úr vatninu og inn yfir
öldustokkinn. Ég náði í hendi vin-
stúlku minnar, en hún var farin að
sökkva.
Ég hélt mér uppi á siglutrés-
toppnum, og þegar félagi minn kast-
aði til mín kaðli, sleppti ég siglunni
— en missti einnig af kaðlinum.
Ég hafði dregið stúlkuna að mér,
hún var stíf. Geigvænleg hugsun
greip mig. Ég var viss um, að hún
mundi draga mig niður með sér.
Stífur og máttvana líkami stúlk-
unnar tók þungt í — siglan hafði
borizt frá mér, og kaðalinn hafði
ég misst.
Ég hafði algerlega misst það jafn-
vægi, sem þurfti til þess að aðhafast
rétt og skynsamlega. Og nú fann ég
að stúlkan dró mig niður! Ég s’tarði
á sökkvandi líkamann. Ég lá þannig
í vatninu, að öxlin og höfuðið voru
upp úr, en vangi minn nam við
vatnsskorpuna.
Ég neytti þeirra krafta, sem ég
réði yfir og ætlaði að draga stúlkuna
að mér, en það reyndist mér ofur-
efli. Þá datt mér loks í hug að kafa
niður fyrir hana. Og mér tókst að
lyfta henni upp undir yfirborðið,
rétt við bátshliðina. Ég greip ann-
ari hendi í öldustokkinn, en hinni
í stúlkuna, en ég missti hennar og
sá á eftir henni, meðan hún var að
sökkva í fagurblátt djúpið.
VI
Skyndilega leggst þoka yfir vatnið
— ljósgrá, úrþvöl og köld. —
Milli þokunnar og vatnsins er ekki
meira en faðmur. Vatnið er slétt
og báturinn vaggar hóglega. Fram-
undan og allt í kringum mig er Ijós-
grár óendanleikinn. Ég er villtur og
veit ekki í hvora áttina ég á að
halda.
Nú er kyrrðin rofin af fugla-
kvaki og vængjabusli, líkast til end-
ur, sem annaðhvort eru að taka sig
upp af vatninu eða setjast á það.
Að eyrum mér berst ógreinilegt
hljóð — og nú aftur. Ekki ólíkt
því sem veri ðværi að kalla nafnið
mitt.
Ég legg út árar og ræ á hljóðið.
Avallt glœsilegt úrval af 'ólluin
tegundum skáfatnaZar.
LÁRUS G. LÚÐVÍC
Skóverzlun